— Waarom heb je niet gezegd dat je naar buiten ging? Dan had ik me voorbereid, — Valentina, haar jeugdvriendin uit het huis ernaast, ging naast haar zitten. In haar handen had ze twee dampende kopjes thee. — Linde. Met honing. Goed voor het hart.
Larisa nam dankbaar het kopje aan en ademde de geur in. Hoeveel avonden hadden ze zo gezeten — zij, Petja en Valentina met haar man. Nu was Valentina ook weduwe, al drie jaar.
— Hoe red jij je? — vroeg Larisa plotseling, terwijl ze in het kopje keek. — Als in het huis, waar elke hoek aan hem doet denken, opeens vreemde mensen de baas spelen?
Valentina keek haar aandachtig aan:
— Is de familie opgedoken?
Larisa knikte, en de woorden stroomden eruit — over de dozen, het gereedschap, de gesprekken over de verkoop van het huis, over “eerlijk delen”.
— Ik voel me geen meesteres meer in mijn eigen huis, — Larisa’s stem trilde. — Ze hebben alles al voor me besloten. Gisteren gingen ze weg en zeiden dat ze morgen met een auto zouden komen. Om dingen weg te halen…
— En jij?
— Wat ik? — Larisa haalde haar schouders op. — Het is toch Petja’s familie. Hij hield van hen.
Valentina snoof en nam een slok thee.
— Van hen hield hij toen hij leefde. En nu, wie beschermt jou, als jij het zelf niet doet?
Door de takken van de oude populier viel het licht van een straatlantaarn, die grillige schaduwen over het pad wierp. In de verte klonk muziek en iemand lachte.
— Weet je, — Valentina draaide zich helemaal naar Larisa, — toen mijn schoonmoeder een week na Vasja’s begrafenis kwam en zei dat ze de oude commode zou meenemen, wilde ik hem bijna geven. Ik dacht: misschien is het echt een familie-erfstuk. Maar toen herinnerde ik me hoe Vasja die commode op de rommelmarkt voor mij had afgepingeld, hoe hij hem door de hele stad had gesjouwd… En ik zei voor het eerst in mijn leven “nee” tegen mijn schoonmoeder.
Valentina zweeg even en voegde toen zachtjes toe:
— Jij bent niemand iets verplicht, Larisa. Helemaal niets. Ze nemen alleen wat jij toestaat.
Deze woorden doorbraken iets hards in Larisa. Plotseling zag ze de situatie van buitenaf: het huis, waar zij en Petja vijfentwintig jaar hadden gewoond, waar ze warmte hadden gecreëerd, herinneringen hadden verzameld. En nu beslisten vreemde mensen hoe ze daarover zouden beschikken.
— Maar hoe? — vroeg Larisa, terwijl ze voelde hoe er binnenin iets nieuws ontstond, iets dat leek op vastberadenheid. — Hoe kan ik hen weigeren? Ze komen toch gewoon en…
— En wat dan? — Valentina glimlachte ironisch. — Zullen ze je spullen met geweld meenemen? Dan bel je de politie. Het huis staat toch op jouw naam? Nou dan. Jouw huis — jouw regels.
De warme avondwind speelde met Larisa’s zilveren lokken. Ze keek naar de spelende kinderen en voelde iets ontwaken wat ze nooit eerder in zichzelf had gevoeld.
— Mijn huis, — zei ze zacht, alsof ze de woorden proefde. — Mijn regels.
De laatste druppel
Larisa hoorde hun stemmen al vanaf de veranda. Ze kwam terug van de winkel met een boodschappentas en bleef staan, aarzelend om de deur van haar eigen huis te openen.
— En hier kun je de muur weghalen, dan wordt het een studio… — klonk Irina’s stem.
— U zegt dat er lang geen renovatie is geweest? — antwoordde een onbekende mannelijke stem. — Dat is goed, dan zie je meteen alle probleemplekken.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
