Ze had medelijden met haar man, maar zijn gedrag joeg haar angst aan. Zo’n onbeheerstheid had ze nog nooit bij hem gezien.
— Wat blijft mij anders over? Jullie hebben onder één hoedje gespeeld!
— We willen jouw geluk, — Jelena Pavlovna schudde haar hoofd.
Ze begreep: het geluk van haar zoon lag in een gezin. En een gezin was onmogelijk zonder kinderen — in elk geval voor Marina. Als haar schoondochter het moederschap moest opgeven, zou ze vroeg of laat weglopen naar iemand die haar wél een kind kon geven.
— Mijn geluk is wanneer ik niet word gedwongen andermans kinderen groot te brengen! — Viktor sprong van tafel op. — Wil je een kind, Marina? Ga, bedrieg me! Zet me de horens op en beval! Waarvoor al die moeilijkheden met donoren en ziekenhuizen?
— Viktor! — Jelena Pavlovna slaakte een kreet.
— Mam, doe niet alsof! Je begrijpt het toch zelf — wat is het verschil, IVF of overspel? Het resultaat is hetzelfde — een vreemd kind!…
Marina werd lijkbleek en wendde zich af. Het gesprek nam een vreselijke wending en haar man had duidelijk tijd nodig om de klap op zijn ego te verwerken.
— Vitya, vandaag is niet het moment voor zulke gesprekken. Je bent overstuur…
— Overstuur? — Viktor lachte schamper. — Ik ben gewoon dolblij te horen dat ik een misbaksel ben!
Er gingen drie maanden voorbij. Marina ontmoette haar zus Anja in een café — ze had wanhopig steun en advies nodig. Het gesprek met haar man en schoonmoeder had niets veranderd aan hun situatie, en de tijd tikte door.
— Hij is gewoon een koppige ezel! — Marina verkreukelde haar servet.
— Misschien heeft hij tijd nodig? — Anja keek haar zus onzeker aan.
Toen Marina haar over Viktors diagnose vertelde, zweeg Anja lange tijd, niet wetend wat te zeggen. De situatie leek uitzichtloos.
— Drie maanden zijn voorbij! Hij weigert zelfs te praten! — Marina snikte. — Op elke poging om het onderwerp aan te snijden reageert hij alsof het een persoonlijke belediging is! Ik durf al bijna niet meer over kinderen te beginnen!
— Bel Sergej, hij is toch zijn vriend. Laat hem praten.
Anja herinnerde zich hoe ze een jaar geleden zelf ruzie had met haar man, en dat juist een gesprek met haar beste vriendin hielp om een uitweg te vinden.
— Denk je dat het helpt? — Marina aarzelde.
Gezinsproblemen naar buiten brengen had altijd verkeerd aangevoeld.
— Het proberen kan geen kwaad. Misschien is een mannengesprek precies wat nodig is. Sergej kan hem steunen en tegelijk uitleggen dat jij geen vijand bent.
Marina knikte. Uiteindelijk, als zijn vriend Viktor kon beïnvloeden en hem kon overtuigen om met IVF in te stemmen, was het de moeite waard.
Een paar dagen later kwam Sergej bij Viktor op het werk. Ze zaten samen in de vergaderruimte.
— Vitjok, wees niet boos op mij en ook niet op Marina. Ze heeft me over je probleem verteld. Ik begrijp hoe zwaar het is, maar je moet verder leven. Kijk nuchter naar de situatie.
— Marina had daar geen recht toe! — Viktor draaide zich bruusk naar zijn vriend. — En luister goed, ik ga geen vreemd kind opvoeden! Serjoga, begrijp me: Marina kan niet van mij zwanger worden. De natuur is hard voor me geweest, maar dat is de realiteit. Nee! — Viktor sloeg met zijn vuist op tafel. — Geen vreemde kinderen!
— Maar je houdt van je vrouw. Denk daar eens aan.
— Daar valt niet over na te denken. Mijn besluit staat vast.
— Vitjok, je bent een dwaas.
— Jij ook al? Zal ik een advertentie plaatsen: “Help een idioot te overtuigen”?
— Marina houdt van je. Ze wil een gezin.
— Laat haar dat dan willen. Ik wil ook van alles. Bijvoorbeeld dat iedereen me met rust laat, — hij sprak zo, omdat hij moe was van de druk van zijn omgeving. Het leek hem dat iedereen hem hun mening probeerde op te dringen, zonder rekening te houden met zijn eigen gevoelens en angsten.
— Je zult haar kwijtraken, — Sergej zag dat het koppige gedrag van zijn vriend hun huwelijk kapot zou maken. Hij begreep dat Marina zich niet bij kinderloosheid zou neerleggen, en dat dit het einde van hun relatie zou betekenen.
— Prachtige logica! Ofwel vreemde kinderen, ofwel een scheiding. Bravo! — Viktor kwam zelf tot deze conclusie terwijl hij de situatie analyseerde. In zijn beleving bestonden er geen compromissen — hij zag alleen twee uitersten.
— Het is jouw keuze, niet die van haar, — Sergej nam het voor Marina op, omdat hij begreep dat zij bereid was elk pad naar een gezin te volgen, terwijl Viktor categorisch weigerde mee te bewegen.
— Nee, Serjoga, jullie willen allemaal de keuze voor mij maken! — hij vond dat de mensen om hem heen hem dwongen tot een besluit dat inging tegen zijn overtuigingen.
Sergej begreep dat doorgaan zinloos was.
— Goed dan, laten we het over werk hebben.
— Het kan me niet schelen. — Viktor stond op. — Tot ziens.
Marina stond erop een familieberaad te organiseren — ze hoopte steun van Viktors familie te krijgen, in de verwachting dat zij hem konden helpen van gedachten te veranderen. In haar hart bereidde ze zich echter al voor op de definitieve stap: als zelfs zijn ouders hem niet konden overtuigen, was verdere strijd zinloos. Viktors ouders en Anja kwamen bijeen.
— Zoon, kom tot bezinning, — sprak Viktors vader, Pavel Nikolajevitsj, zacht. — Marina is een goed meisje, — hij gebruikte het woord “kom tot bezinning”, omdat hij het besluit van zijn zoon onredelijk en destructief vond.
— Pap, jij hoeft je er ook al niet mee te bemoeien!
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
