“Hoe de schoonmoeder besloot dat, omdat de vrouw een erfenis en geld had, zij verplicht was een appartement voor de zus van haar man te kopen — en als antwoord de deur voor haar neus kreeg.”
Ksenia friemelde nerveus aan de rand van het servet terwijl ze aan de tafel in de ruime keuken van haar schoonmoeder zat. De zondagse lunch liep ten einde en de vrouwen waren alleen achtergebleven. Jegor was naar de garage gegaan om samen met zijn vader aan de auto te sleutelen.
— Ksjúsja, lieverd, — zei Galina Pavlovna terwijl ze zichzelf thee inschonk. — Hoe gaat het op je werk? Tevreden met je salaris?
— Alles is prima, — antwoordde Ksenia voorzichtig. — Ik klaag niet.
De schoonmoeder schoof dichterbij, haar ogen glansden van nieuwsgierigheid. De rimpeltjes rond haar lippen werden dieper in een bekende sluwe glimlach.
— Maar hoeveel verdien je precies? Als het geen geheim is natuurlijk.
Ksenia verstijfde met het kopje in haar handen. De directheid van de vraag overviel haar. Gewoonlijk pakte Galina Pavlovna zulke onderwerpen subtieler aan.
— Ongeveer honderdtwintigduizend, — zei ze langzaam.
— Oho! — riep de schoonmoeder uit en klapte in haar handen. — Wat knap! Een mooi salaris voor een meisje van jouw leeftijd.
Ksenia zette het kopje harder neer dan ze van plan was. Het porselein rinkelde door de keuken.
— Ik ben al achtentwintig, Galina Pavlovna.
— Natuurlijk, zonnetje, — wuifde de schoonmoeder luchtig. — Met zo’n salaris kun je zelfs een hypotheek aan.
Ksenia’s maag trok samen. Een onaangenaam voorgevoel sloop haar hart binnen, maar ze probeerde de onrustige gedachten weg te duwen.
— Ik heb helemaal geen hypotheek, — antwoordde ze kort.
— Hoezo niet? — Galina Pavlovna boog zich voorover en steunde haar kin op haar hand. — En waar komt dat appartement dan vandaan?
— Geërfd, — Ksenia schoof ongemakkelijk op haar stoel. — Uit een erfenis.
De lucht in de keuken werd stroperig. De schoonmoeder knipperde een paar keer, alsof ze niet begreep wat ze hoorde.
— Uit een erfenis? — herhaalde ze langzaam. — Van wie?
— Van mijn oma, — bevestigde Ksenia, en ze had meteen spijt van haar woorden.
— Maar hoe dan… — Galina Pavlovna’s stem werd zachter. — Jegor zei dat het jullie appartement was… Gezamenlijk…
Ksenia stond op en liep naar het raam. Op de binnenplaats zag ze het silhouet van haar man, gebogen over de motorkap. Haar handen trilden, maar ze balde ze stevig tot vuisten.
— Ik heb het appartement niet gekocht, — zei ze zonder zich om te draaien. — Ik heb het gekregen, nog vóór het huwelijk.
— Maar Jegor toch…
— Jegor heeft er niets mee te maken, — antwoordde Ksenia scherp terwijl ze zich omdraaide. — Het is mijn appartement. Mijn erfenis. Geen leningen. Maar het is nu ook Jegors thuis.
Het gezicht van de schoonmoeder werd bleek. Haar vingers tikten nerveus op het tafelblad.
— Dus jullie wonen in jouw appartement? — vroeg ze zacht.
— Ja, — antwoordde Ksenia kort.
— En weet Jegor dat?
— Waarover precies?
— Dat je het appartement geërfd hebt. Dat je er geen cent voor hebt betaald?
Ksenia keerde terug naar de tafel en ging tegenover haar schoonmoeder zitten. Haar hart bonsde, maar haar stem bleef kalm.
— Natuurlijk weet hij dat. We zijn toch een gezin.
— Ik begrijp het, — zei Galina Pavlovna langzaam. — En hoelang heb je het al?
— Al vijf jaar. Ik ben er gaan wonen nog voordat we elkaar ontmoetten.
— Dus je betaalt eigenlijk niets voor je woning? — in de stem van de schoonmoeder klonk iets eigenaardigs.
— Alleen de nutsvoorzieningen, — bevestigde Ksenia.
Er viel een stilte. Galina Pavlovna dronk langzaam haar thee op zonder haar blik van haar schoondochter af te wenden. Ksenia probeerde geen onrust te tonen, maar opdringerige gedachten zoemden door haar hoofd. Waarom had haar schoonmoeder deze informatie nodig? Waarom nu al die vragen?
De deur kraakte. Jegor kwam de keuken binnen, terwijl hij zijn handen aan een handdoek afveegde.
— Nou, mijn dames? — glimlachte hij. — Waar hebben jullie het over?
Ksenia kruiste haar blik met die van haar schoonmoeder. In Galina Pavlovna’s ogen flitste iets onaangenaams.
— Och, niets bijzonders, — zei de schoonmoeder. — We hadden het over werk. Over salarissen.
Jegor knikte en liep naar de koelkast. Ksenia volgde hem met haar ogen, terwijl ze de onrust in haar borst probeerde te bedwingen. Het gesprek met Galina Pavlovna had een nare nasmaak achtergelaten.
Twee maanden later. Voor het eerst in jaren genoot Ksenia van vrijheid.
De lening die ze ooit had afgesloten om de apparaten in het appartement te vernieuwen, was volledig afbetaald. Op haar rekening stond nu veel meer geld. Ze voelde zich financieel stabiel.
— Ksjoesj, — zei Jegor op een avond terwijl hij op zijn telefoon door het nieuws scrolde. — Het zou niet slecht zijn om een auto te kopen.
Ksenia keek op van haar boek. Haar man zat in een fauteuil met zijn benen uitgestrekt. Hij zag er tevreden uit.
— Een auto? — vroeg ze voorzichtig.
— Ja, — Jegor keek op. — Dat zou handig zijn voor het gezin. Makkelijker om naar het werk te gaan, uitstapjes buiten de stad.
Ksenia legde het boek weg en dacht na. Het idee was logisch. Het openbaar vervoer kostte veel tijd, vooral in de winter.
— Als we onze salarissen samenvoegen, — knikte ze langzaam, — kunnen we vrij snel sparen.
— Precies, — zei Jegor verheugd. — Dan hebben we snel genoeg voor een degelijke auto.
Ksenia glimlachte. Plannen voor de toekomst gaven altijd energie, zeker als ze over het gezin gingen. De gedachte aan een eigen auto verwarmde haar hart.
Een week later kwam Galina Pavlovna lunchen. Aanvankelijk verliep alles zoals gewoonlijk. De schoonmoeder prees Ksenia’s nieuwe gerecht en vroeg naar Jegors werk.
— Trouwens, — zei ze plotseling terwijl ze haar vork neerlegde. — Lena is weer verhuisd.
Ksenia trok haar wenkbrauwen op. Lena, Jegors jongere zus, wisselde voortdurend van huurwoning. Op haar vierentwintigste had ze nog steeds geen vaste plek gevonden.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
