Vanaf dat moment week hij van haar vandaan. Hij was steeds minder thuis en als ze belde, was hij kortaf:
– Ik kan niet praten. Ik ben druk.
Lívia voelde dat er iets speelde. Stilte verborg verraad.
Maria, hun oudste dienstbode, die er al was sinds Lívia’s kindertijd, kwam binnen. Ze droeg warme kleren.
– Maar het is toch lente, Maria… waarom zoveel?
– Het is nog koud, kind. Je moet goed gekleed zijn.
Met Maria’s hulp kleedde ze zich aan. Walter nam haar mee in een rolstoel en ze verlieten het huis.
Onderweg praatte Walter onophoudelijk over artsen, bergen en frisse lucht. Maar Lívia voelde onrust. Waarom ineens zoveel zorg na maanden van onverschilligheid?
Op een gegeven moment sloegen ze van de hoofdweg een bospaadje in. Toen Lívia naar buiten keek, rilde ze. Ze gingen niet naar het vliegveld. Omringd door dicht bos.
– Mag ik het raam open doen? – vroeg ze zacht.
– Te warm? Ik zet de airco aan – antwoordde hij.
– Nee… ik wil gewoon frisse lucht.
De weg werd modderig, takken sloegen tegen de carrosserie. Uiteindelijk stopten ze voor een houten hut. Uit het bos kwam een onbekende man – met baard, in oude kleren.
– Hartelijk welkom – zei hij beleefd.
Lívia draaide zich naar Walter om. Hij haalde zijn schouders op.
– Sorry… Zwitserland was te duur. Hier is het goedkoper. Endre zal voor je zorgen.
Hij liep weg, fluisterde iets in de man zijn oor.
Lívia kneep haar lippen op elkaar. Haar ogen vulden zich met tranen.
– Die ‘frisse lucht’… Jij rotzak… niet eens mijn laatste dagen laat je me thuis doorbrengen…
Walter droeg haar naar de hut.
– Niet sterven in het appartement. Ik moet nog terug – zei hij koel en liep weg.
Endre hielp haar zonder een woord. Toen Lívia tot rust kwam, bracht hij thee. Het kopje was bekend – Maria moest het hebben ingepakt.
– Hoe heb je zo’n man kunnen krijgen? – vroeg hij zacht.
Lívia glimlachte bitter. En begon te vertellen…
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
