15 september. De dag van hun bruiloft. Dezelfde datum waarop Aleksej en ik elkaar voor het eerst ontmoetten. Ik kom de zaal binnen. Ik draag een blauwe jurk, de kleur die hij altijd zei dat me stond. De taart wordt binnengebracht. Ik sta op. Iedereen kijkt naar me. Aleksej wordt bleek, Wiktoria verstijft.
Ik zeg: “Ik ben hier niet om wraak te nemen. Ik ben hier om afscheid te nemen. Van jullie. Van mezelf. Van dat leven dat hield van, vergaf, geloofde.” Ze zeggen niets. Ik vraag ze de doos open te maken. Binnenin zit een taart van onze bruiloft. Er begint een video van Bali. Maar nu, op elke foto, ben ik alleen. Vrij. Levend.
Ik zeg: “Dit is mijn afscheidscadeau. Voor jullie. En voor mezelf.” Ik draai me om en loop weg. Ik kijk niet achterom. Wiktoria rent achter me aan. Ze omhelst me en vraagt om vergiffenis. Ik schud mijn hoofd. Er is geen boosheid. Het is gewoon… alles is gezegd. Vergeef, vergeten.
Zes maanden later
Ik open mijn eigen fotostudio. De foto’s van Bali zijn mijn eerste tentoonstelling. Aleksej en Wiktoria verschijnen af en toe op sociale media — ze lijken gelukkig. Ik ben ook gelukkig. Maar op een andere manier.
Ik ontvang een brief van Wiktoria. Ze schrijft dat mijn daad op hun bruiloft niet alleen mijn leven heeft veranderd, maar ook dat van hen. Ze zeggen dat we ze hebben laten zien hoe sterk en vriendelijk we waren. Ze vraagt of we ooit kunnen afspreken. Ik glimlach. En antwoord: “Misschien, ooit. Zeker.”
Nu leef ik niet meer in het verleden. Ik schrijf mijn eigen verhaal. Met mijn woorden. Van het begin. Zonder angst. Zonder pijn. Gewoon met vertrouwen in mezelf.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
