Hij verbrak zijn huwelijk en koos een nieuwe geliefde — de beste vriendin van zijn ex-vrouw. Maar op het feest verscheen zij niet met felicitaties, maar met een onverwachte verrassing
April. De regen tikt op de ramen, en ik voel een leegte in mezelf. Aleksej pakt zijn spullen. Zes jaar samen, onze ochtendgesprekken, ruzies, verzoeningen — nu samengebald in twee koffers in de hoek van onze slaapkamer. Hij gaat weg. Naar Wiktoria, mijn voormalige beste vriendin. Ik huil niet meer. Alles in mij is gestorven vanaf het moment dat hij voor het eerst zei: “Ik ga weg.”
Ik zit op de vloer, mijn knieën tegen mijn borst gedrukt. Ik vraag: “Ga je naar Wiktoria?” — hij antwoordt bevestigend. Alles is al beslist. Het huwelijk is voorbij, de papieren zijn getekend. Hij zegt dat het met Wiktoria “anders” is. En ik vraag me af: wat doet meer pijn — zijn vertrek of de verraad?
Een week later trouwen ze. Ik ben niet uitgenodigd. Of misschien uit beleefdheid? Het maakt niet uit. Ik zou toch niet gaan. Of zou ik? Ik weet het niet. Sergiej, onze gezamenlijke vriend, stelt plots voor: “Kom, laat zien hoe sterk je bent. Laat zien dat je leeft.” Het idee lijkt in eerste instantie gek. Maar hoe meer ik erover nadenk, hoe meer ik voel dat ik geen slachtoffer ben. Ik ben een vrouw die niet gebroken is.
Ik besluit te gaan. Maar niet zomaar. Deze bruiloft maak ik tot een afscheid — niet voor hen, maar voor de oude versie van mezelf.
Ik breng tijd door op Bali — dezelfde plek waar Aleksej en ik onze huwelijksreis hadden doorgebracht. Ik ga naar dezelfde plekken, maar nu ben ik alleen. Ik glimlach op foto’s, lach, voel dat ik leef. Dit is het proces van mijn genezing. Dezelfde fotografen, dezelfde bloemisten. Dezelfde taart. Alles precies zoals toen, maar nu voor mij.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
