beschermer haar ooit haar talisman zou teruggeven.
— In een huis waar een huisgeest woont, — zei ze, — ruikt het altijd naar taarten, is het altijd gezellig en warm. Naar zo’n huis wil je altijd terugkeren.
De kinderen waren er heilig van overtuigd dat hij in oma Aljona’s appartement zeker aanwezig was. Want bij oma wilde je nooit weg, en de lucht daar was doordrongen van een bijzonder, goed en licht kalmtegevoel.
Op een dag klaagde haar inmiddels volwassen kleindochter:
— Oma, bij ons in de nieuwe flat is er beslist geen huisgeest. Of de leiding springt, of de bedrading slaat door, of de kat doet zijn behoefte waar het hem uitkomt. Alleen maar problemen!
Het oude vrouwtje glimlachte met haar wijze glimlach:
— Dan moet je proberen hem te lokken. Bij ons in het dorp was er een oud gebruik. Men nam een oude vilten laars, bond er een touw aan vast en ging bij volle maan naar het portaal. Men sleepte hem achter zich aan en riep: “Huisgeest, kom bij ons wonen! Je wacht lekkernijen en rust!” Het belangrijkste was: niet omkijken en niet naar de laars kijken, totdat je de drempel van het huis over was. Probeer het maar met een gewone pantoffel aan een touwtje.
— Maar oma, wat als er iets… anders komt? — schrok de kleindochter.
— Ik ben gelovig geweest, en ik heb de wetenschap gerespecteerd, maar hierin geloof ik, — schudde de oude vrouw haar hoofd. — Het zit in me vanaf de moederschoot. Doe zoals jij denkt.
Voor de kleindochters waren haar verhalen prachtig, maar slechts sprookjes. Hoe verbaasd waren ze toen ze, na haar stille, vredige heengaan, haar in bed vonden. Haar gezicht was wonderbaarlijk kalm, sereen, en op haar lippen lag een lichte, nauwelijks merkbare glimlach van eindelijk hervonden rust.
En op haar open, door de jaren getekende handpalm lag diezelfde lappenpop, bekend uit talloze verhalen. Zonder gezicht, met het verbleekte blauwe hoofddoekje en het fletsrode sarafaantje. Door de tijd gehavend, maar heel. Palanečka. Ze was teruggekeerd naar haar meesteres, op het allerbelangrijkste, laatste moment van haar lange, lange levensweg.
En in de stilte van de kamer leek het plots te geuren naar versgebakken brood, warme melk en het harsige aroma van de oven. Alsof iemand groots, goeds en onzichtbaars het huis was binnengekomen om haar uit te geleiden op haar laatste reis.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
