— Ja, hij was hier. Mijn man bracht hem van straat. Een paar dagen later liep hij weg. We zochten niet echt. Kinderen, werk…
— Hij is niet weggelopen. Ze hebben hem weggegooid. Onder het balkon. In de kou.
— Nou… misschien wel. We konden er niet mee omgaan.
Ik zweeg. Toen zei ik:
— Hij is niet langer van jullie.
Poesj kwam, ging aan mijn voeten liggen. Ik voelde dat hij mij had gekozen. En nu is hij thuis. Bij de verwarming, in zijn favoriete hoekje. Hij houdt van warmte, vlees en uit het raam kijken. Hij begrijpt me. Zelfs in stilte.
Ik zeg niet meer dat ik hem gewoon gevonden heb. Ik ben gewoon blij dat ik die ochtend naar buiten ging. Toen was hij alleen. Klein, verkleumd. Onder mijn balkon. En nu is hij dichtbij. En ik — ben niet meer alleen.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
