— Meneer, helpt u mij?
Matvej draaide zich snel om. Voor hem stond een klein meisje van zeven of acht, met een leeg emmertje in haar hand.
— Ik moet water halen om de bloemen water te geven. Mijn moeder en ik hebben ze net geplant, maar vandaag is mama ziek. Het is warm buiten – ze zullen doodgaan! Maar het emmertje is te zwaar. Ik kan het niet alleen dragen. Zeg alsjeblieft niet tegen mama dat ik hier alleen ben gekomen. Als ik beetje bij beetje water haal, merkt ze toch dat ik weg ben geweest.
Matvej glimlachte:
— Natuurlijk, laat maar zien waar het is.
Het meisje rende vooruit…Praterig, levendig. Binnen vijf minuten wist hij bijna alles: hoe mama de raad niet had opgevolgd en koud water had gedronken, hoe ze ziek werd, hoe ze naar het graf van oma waren gegaan, die een jaar geleden was overleden, en hoe oma haar daar zeker op zou hebben terechtgewezen. Het meisje zat nog een heel schooljaar op school en had vast besloten alleen maar tienen te halen — en wilde later zelfs met lofdiploma afstuderen!
Met elk woord voelde Matvej zich lichter. Kinderen zijn een echt wonder. Hij dacht eraan hoe graag hij een normaal gezin zou willen: een vrouw die van je houdt en een kind dat op je wacht thuis. Zijn Natasja was als een dure pop — mooi, maar gevoelloos.
Over kinderen had ze het niet eens willen hebben. Volgens haar moest je wel een grote domoor zijn om omwille van zo’n piepend hoopje je figuur te verliezen. Vijf jaar leefden ze samen. En nu begreep hij: hij had geen enkele warme herinnering aan dat huwelijk.
Hij zette het emmertje neer en het meisje begon voorzichtig de bloemen water te geven. Matvej keek naar het monument en stond stil. Op de foto stond… de buurvrouw. Nina’s moeder. De oma van dat kleine meisje.
— Was Zinaida Petrovna jouw oma?
— Ja! Kent u haar? Hoewel, waarom vraag ik dat — u was toch bij oma Zoya!
Matvej richtte zijn blik weer op het meisje:
— Dus jullie wonen hier met mama?
— Ja! Ik zei toch dat mama niet wil dat ik alleen naar het kerkhof ga.
Matvej keek verward naar het kind. Dus Nina was hier teruggekomen, en ze had een dochter. En hij wist het niet eens… Wacht even. Hij wist niet eens hoe oud Masha was. Misschien was het kind later geboren?
Het meisje nam snel afscheid en rende weg, terwijl ze herinnerde dat hij mama niet mocht laten schrikken.
Matvej keerde terug naar het graf van zijn moeder, ging zitten en dacht na. Er was iets veranderd binnenin. Waarschijnlijk let Nina nu zelf op het huis. En hij betaalt haar, ook al dacht hij eerst dat hij haar moeder betaalde. Maar eigenlijk maakt het niet uit aan wie je betaalt.
Daarna ging hij naar het huis. Zijn hart kromp ineen. Alles was nog zoals vroeger — alsof zijn moeder elk moment op de veranda kon verschijnen, haar tranen afvegen aan haar schort en hem omhelzen. Hij bleef lang in de auto zitten. Zijn moeder kwam niet.
Maar in de tuin wachtte een verrassing: alles netjes, mooi, bloemen geplant. Nina zorgde echt voor het huis. Daar moest hij haar zeker voor bedanken.
In het huis was het ook schoon en gezellig, alsof iemand net was weggegaan en elk moment terug kon komen. Matvej ging aan tafel zitten, bleef even, maar bleef niet lang — hij moest zaken regelen met de buurvrouw, en daarna kon hij uitrusten.
De deur ging open en Masha verscheen.
— Oh, dat bent u! — fluisterde ze, haar vinger op haar lippen leggend. — Vertel mama alsjeblieft niet dat wij elkaar op het kerkhof hebben ontmoet!
Matvej maakte het gebaar ‘ik hou mijn mond’, en het meisje lachte:
— Kom binnen!
— Mama, oom Matvej is hier! — riep Masha diep in het huis.
Nina verscheen in de gang en verstijfde van verrassing.
— Jij bent het…?
Matvej glimlachte:
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
