Matvej stopte de auto bij de poort van de begraafplaats en haalde diep adem. Heerlijk, hoe vaak had hij zich voorgenomen hierheen te komen? Hoe vaak had hij het uitgesteld tot later? Toen zijn moeder nog leefde, vond hij geen tijd. Na haar dood leek het alsof er helemaal geen plek meer voor het verleden was.
Maar het was hoog tijd om wakker te worden. Te begrijpen dat de hele wereld die hij zo zorgvuldig om zich heen had gebouwd slechts een façade was. Geen enkel woord, geen enkele beweging had een echte basis. Ironisch genoeg was hij zelfs dankbaar voor Natasja – zijn inmiddels ex-vrouw – omdat zij dit fragiele kaartenhuis had omvergeworpen. Plotseling viel alles in elkaar!
Zo’n perfect ogend gezinsleven, zulke ‘echte’ relaties met vrienden… Maar in werkelijkheid – zijn vrouw, zijn beste vriend, en al die vrienden die wisten en zwegen. Het was niet zomaar een ondergang. Het was een klap waar Matvej nog steeds niet van was hersteld.
Direct na de scheiding vertrok hij naar zijn geboortestad. Acht jaar waren verstreken sinds hij zijn moeder had begraven. Acht jaar! En nooit had hij tijd gevonden om haar graf te bezoeken. Pas nu, toen er niets goeds meer van het leven over was, begreep hij een eenvoudige waarheid: zijn moeder was de enige die hem nooit zou verraden.
Hij trouwde laat – hij was drieëndertig, Natasja was pas vijfentwintig. Hij was trots op haar als een trofee. Ze was mooi, elegant, ‘werelds’, zoals het toen leek. Nu herinnerde hij zich haar gezicht, vertrokken van woede, de woorden die ze naar hem gooide: dat ze hem hun korte leven lang gehaat had, dat elke nacht met hem een kwelling voor haar was. Hij begreep nog steeds niet hoe hij zo blind had kunnen zijn.
Ze huilde, vroeg om vergeving, zei dat ze zich eenzaam voelde… Maar zodra het woord ‘scheiding’ viel, viel haar masker af. Daar was ze, de echte.
Matvej stapte uit de auto en nam een grote bos bloemen mee van de achterbank. Hij liep langzaam, kijkend naar zijn voeten. Het pad was vast helemaal overwoekerd. Hij was niet eens gekomen toen het monument werd geplaatst – alles regelde hij via internet, op afstand. Een symbool van zijn hele leven: alles van veraf, alles onwerkelijk.
Het hek bleek schoon te zijn. Het monument ook. Verse bloemen, de grond netjes losgemaakt. Iemand zorgde voor het graf. Waarschijnlijk een oude vriendin van zijn moeder. Hoewel… zijn zoon had daar duidelijk geen tijd voor gehad.
Hij opende het poortje en fluisterde:
— Hallo, mama…
Zijn keel trok samen, zijn ogen vulden zich met tranen. Matvej had niet verwacht te huilen. Hij was een zakenman, koel, berekenend, gewend zijn gezicht te bewaren. En nu huilde hij als een kind. Hij probeerde zijn tranen niet tegen te houden.
Ze waren bevrijdend, spoelden zijn ziel schoon van alles wat met Natasja, verraad en pijn te maken had. Alsof zijn moeder echt dichtbij was, zijn hoofd streelde en fluisterde: “Het komt goed, lieverd…”
Hij zat lang stil. In stilte. Maar sprak in gedachten. Hij herinnerde zich zijn jeugd: hoe hij viel, zijn knieën openhaalde, en zijn moeder met jodium smeerde terwijl ze zei: “Het geneest, er blijft geen spoor achter.” En inderdaad genas het. Met de tijd. En elke keer werd de pijn minder. En mama zei altijd: “Aan alles raak je gewend, behalve aan verraad.”
Nu begreep hij elk woord. Toen leken het alleen maar lieve zinnen, nu bleken het wijsheden.
De buurvrouw betalen om op het huis te passen was geen probleem, maar hoe lang kon hij het huis nog gesloten houden? Hij glimlachte, herinnerde zich hoe hij de buurvrouw had leren kennen. Het ging slecht met hem, zwaar. En haar dochter – Nina – ontving hem met zoveel warmte…
Ze raakten aan de praat en het ging vanzelf. Hij vertrok vroeg in de ochtend en liet een briefje achter waar hij de sleutels had gelegd. Misschien had hij vanuit haar perspectief laf gehandeld. Maar hij had niets beloofd. Alles was in wederzijds overleg. Zij was net gescheiden van haar tirannieke man, vertelde hoe moeilijk het voor haar was geweest. Beiden waren eenzaam. Daarom vonden ze elkaar, voor even.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
