Ze keek uit het raampje.
De muur van de hangar kwam als een razende trein op hen af.
Ze drukte haar honden tegen zich aan en fluisterde:
— Het is goed, lieverds. We zijn samen. En als we samen zijn…
Is niets eng.
Ze kuste hen. Op hun natte neuzen.
Het vliegtuig botste met zijn linker vleugel tegen de hangar.
Brandstofdampen explodeerden.
Ze verloor het bewustzijn.
Haar laatste gedachte was:
Samen. We zijn samen.
Ze kwam bij door een helse pijn.
Het leek alsof elk bot in haar lichaam, elke spier, pijn deed.
Twee grote roze tongen likten haar gezicht. Twee bezorgde hondenogen keken haar aan met hoop.
Kreunend ging ze overeind zitten. Het vliegtuig lag vijftig meter verderop. In brand.
De hitte was ondraaglijk.
Van de open deur van het vliegtuig tot aan waar ze lag liep een spoor van platgetrapt gras.
Ze keek naar haar honden.
— Jullie hebben me gered?
Vroeg ze.
En zij… sprongen vrolijk om haar heen.
Ze hadden haar eruit gesleept, bewusteloos, vóór het vuur alles verzwolg.
Ambulances, brandweerwagens, politie – allemaal met loeiende sirenes.
Ze zat op de grond en hield haar twee redders stevig vast.
Ze huilde. En zij likten haar zoute tranen van haar wangen.
Nu wandelen ze samen door een groot, prachtig park.
In hun nieuwe thuis.
Ze zijn gelukkig.
En wat heb je eigenlijk nog meer nodig voor geluk, dames en heren?
Wat?
Vertel het me eens.
Want als mama bij je is… dan heb je niets anders nodig.
Soms wordt ze ‘s nachts wakker.
Dan droomt ze weer over die muur van de hangar die op haar af raast.
Ze schreeuwt, schiet overeind in bed.
En dan… troosten ze haar.
En zij valt weer in slaap.
Vastgeklemd aan wat voor haar het allerbelangrijkste is in het leven.
En dat is het hele verhaal.
Ik heb er niets aan toe te voegen.
Want iedereen… heeft zijn eigen schatten.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
