Hoofdstuk 2: De Orde
Tien minuten later ging mijn telefoon.
Oma Mary.
Mijn maag trok samen. Ik aarzelde even en antwoordde toen.
« Jessica? Waar ben je? Het diner wordt zo geserveerd. »
« We zijn vertrokken, oma. Mama zei dat er geen plaats meer was. »
Er volgde een zware stilte.
« Draai je om, » beval ze met een lage, vastberaden stem. « Meteen. »
Mijn man John legde zijn hand op mijn schouder. « Doe het. »
Ik draaide me om.
Oma Mary stond ons op de stoep op te wachten, rechtop en imposant. Ze omhelsde me en knielde toen voor Benjamin neer.
« Ik ben zo blij dat je er bent. »
Ze liet ons binnen.
Binnen stopte de muziek. De gesprekken verstomden. Oma liep naar het midden van de kamer.
‘Tiffany,’ zei ze, zich tot mijn moeder richtend. ‘Wie heeft je verteld over een capaciteitslimiet?’
Mijn moeder stotterde. Oma pakte haar telefoon en speelde de opname van de voordeur af. De koude stem van mijn moeder galmde door de kamer.
De blikken verhardden. De sociale façade brokkelde af.
Als je wilt doorgaan, klik op de knop onder de advertentie 
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
