Maar de schoondochter had daar geen zin meer in. Ze tilde de schoonmoeder ruw overeind en duwde haar de woning uit, zó dat Tamara Stepanovna op het portiek voor de deur viel en geluiden bleef maken als elanden in de paartijd.
— Als ik u nog één keer in de buurt van ons huis zie, of ergens dicht bij mij, zweer ik het, levend gaat u daar niet vandaan! En nu oprotten jullie hier!!! — schreeuwde Marina naar de schoonmoeder en gooide haar jas en tas, die die meteen had uitgetrokken bij binnenkomst, naar buiten.
— Ik geef mijn jongetje toch niet op… — snikte de vrouw, zittend voor de deur.
— Dat beslist u niet meer! — waren Marina’s laatste woorden tegen haar, vlak voordat ze de deur stevig dichttrok voor de schoonmoeder, als voor altijd.
Daarna haalde Marina haar telefoon uit de achterzak van haar spijkerbroek: ze had de dictafoon aangezet zodra de schoonmoeder op de deur belde terwijl Vitali niet opnam. Ze luisterde het korte opnamefragment nog eens af, nu via de luidspreker van de smartphone, bewaarde het en stuurde het naar haar man met de tekst:
«Als die oude heks nog eens bij ons opduikt, dan gaat ze alleen in een gevangenis weg! Of op het kerkhof!»
Het antwoord liet even op zich wachten. Blijkbaar had Vitali eerst de boodschap van zijn vrouw beluisterd:
«Ik ga daar niks tegenin brengen! Ik ben het ook zat! Als ze nog eens komt en ik thuis ben, dan krijgt ze van mij ook wat!»
Dat antwoord stelde Marina gerust. Ze kalmeerde, schikte haar kleding — die tijdens het gevecht in de war was geraakt — en ging een film kijken om zich af te leiden en te proberen die vreselijke tien minuten van haar leven te vergeten…
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
