Tamara Stepanovna wist niet of haar schoondochter die dag aan het werk was of vrij had, maar besloot toch meteen naar haar huis te gaan om haar alles te vertellen wat de schoonmoeder van haar dacht – de telefoon vond ze daarvoor niet geschikt. En dat Vitali tegen zijn moeder had gezegd dat ze zijn vrouw moest bellen, deed haar helemaal niets.
En voor Tamara Stepanovna liep alles vanaf het begin op rolletjes, althans wat dat betreft, want Marina had die dag vrij. Ze was net klaar met alle huishoudelijke taken en wilde eigenlijk even ontspannen, een film kijken of een boek lezen – ze had nog niet besloten wat precies – maar dat zat er niet meer in, want de intercom ging…
— Wie is daar? – vroeg Marina verbaasd, want ze verwachtte echt niemand, en haar man had de sleutels.
— Ik ben het! Tamara Stepanovna! – klonk een scherpe stem door de intercom. – Doe de deur open!
— Ik ga zo weg, dus…
— Ik blijf niet lang, Marina! Laat me binnen! – liet de schoonmoeder haar niet uitspreken.
Tegen haar zin drukte Marina op de knop om de portiekdeur te openen en bleef bij de deur staan. Ze pakte ook haar telefoon om haar man te bellen terwijl de schoonmoeder naar boven kwam, maar Vitali nam niet op…
Ze bleef bellen totdat de deurbel door het hele appartement klonk.
Marina opende meteen de deur.
— Goedendag! Vitali had me verteld dat u iets met mij wilde bespreken, maar…
— Ik wilde dat jij bij mij langs zou komen, zodat we thuis bij mij konden praten! – onderbrak Tamara Stepanovna haar. – Maar blijkbaar heeft mijn zoon je dat niet verteld, anders stond jij hier nu en ik niet!
Marina wilde geen ruzie met deze vrouw, ze wist dat dat niets goeds zou opleveren, dus probeerde ze de scherpe kantjes wat te verzachten, zodat Tamara Stepanovna zo snel mogelijk zonder schandaal zou vertrekken:
— Nee hoor, hij had het me verteld, alleen ik…
— Oh, dus zo zit het? Hij zei dat je bij mij langs moest komen, en jij negeerde dat gewoon? Wilde je dat ik hierheen kwam en op mijn knieën voor je zou buigen?!
— Helemaal niet! En alsjeblieft, laten we even rustig aan doen! – vroeg Marina zo kalm mogelijk, zover ze dat nu kon. – Wat wilde u? Waar wilde u over praten?
— In eerste instantie wilde ik dat jij via je werk met kortingen een nieuwe koelkast en een keukenmachine voor mij zou kopen! Maar nu begrijp ik dat dat allemaal voor niets was…
— Een koelkast, een keukenmachine… of zal ik meteen de hele keuken voor u vervangen, of zelfs een nieuwe flat kopen, Tamara Stepanovna?
Van die brutaliteit kon Marina zich niet langer inhouden; ze begon zelf ook te snauwen, want blijkbaar kon je met haar schoonmoeder alleen op die manier praten — die vrouw leek geen andere taal meer te begrijpen.
— Als ik het nodig heb, koop jij me niet alleen dat, maar vergoed je alles wat je bij mij hebt weggehaald! — verklaarde de schoonmoeder. — Jij…
— Stop! En wat zou ik dan van u hebben afgepakt? Ik kan me niets herinneren! Ik heb u nooit om iets gevraagd, laat staan dat ik iets van u had meegenomen!
— Je hebt mijn zoon van me afgepakt! Mijn zoon! Vitali! Ik wilde nooit dat hij het huis verliet! Zelfs toen hij ging studeren, dacht ik dat hij bij me terug zou komen! Maar toen kwam jij…
— Dus u beschouwt uw zoon als een bezit of zo? – reageerde de schoondochter verbijsterd op die uitspraak.
— Voor jou is hij inderdaad een bezit! Voor mij is hij de beste man ter wereld! Hij heeft voor mij gezorgd toen ik problemen had, hij keerde zich niet van mij af wat er ook gebeurde, maar jij… Jij hebt ervoor gezorgd dat hij zijn moeder vergat! En je gedraagt je tegen mij alsof ik niets ben!
— Ik kan natuurlijk niet namens Vitali spreken, maar voor mij bent u gewoon niemand, als u zich zo tegen mij gedraagt! Vanaf het begin! — antwoordde Marina Tamara Stepanovna. — En wat Vitali betreft: hij beslist zelf hoe hij wil leven en met wie!
— Nee! Jij hebt hem tegen zijn eigen moeder opgezet! Hij zei dat vandaag precies zo tegen mij toen hij belde! Dus dit is alleen jouw schuld, en dat ga ik nu rechtzetten, vuile trut! — zei de vrouw kwaad en begon langzaam op Marina af te stappen.
— Probeer me nu ook maar iets te doen… Ik waarschuw je… — antwoordde de schoondochter terwijl ze achteruitdeinsde.
— Iemand als jij heeft ook mijn man afgepakt! Die kreeg destijds ook flink op z’n donder voor zijn man, voor een volslagen vreemde — maar jij haalt mijn Vitali hier levend niet weg!
— Als ik u was, zou ik daar voorzichtig mee zijn! — zei Marina en greep de lange ruiterige geruite paraplu van de schoenenplank.
— En wat ga je met dat stokje doen? Denk je dat je mij daarmee kunt intimideren? — snoof Tamara Stepanovna, terwijl ze hongerig bleef naderen.
— Dat gaan we nog wel zien…
Ze had die woorden nog niet afgemaakt of de schoonmoeder stortte zich bliksemsnel op haar; ze probeerde met haar nagels Marina in de ogen te grijpen. Marina wierp haar omver op de grond en begon eerst op de vrouw in te slaan met de paraplu — die ze inmiddels uit haar hand had laten vallen en weer snel had opgepakt — en vervolgens gaf ze haar een harde schop tegen het achterste, zó dat Tamara Stepanovna gilde als een zeehond. Daarna krulde de schoonmoeder zichzelf op, probeerde zich te verdedigen zodat Marina haar niet nóg eens zo hard zou raken.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
