“Het verhaal van hoe een brutale schoonmoeder probeerde met geweld haar ‘jongentje’ terug te halen en op stevige tegenstand stuitte”
“Wanneer een schoonmoeder als een tank een ander gezin binnenstormt en van haar schoondochter krijgt wat ze verdient”
— Mijn moeder wilde iets met je bespreken, Marina! – zei Vitali tegen zijn vrouw, vlak voor het slapen gaan.
— Oh ja? Waarover? – reageerde zijn vrouw verbaasd. – Normaal gesproken wil je moeder me niet eens zien! En als ze me ziet, doorboort ze me met haar blik, alsof ze me mentaal een lobotomie probeert te geven! En nu wil ze gewoon praten…
— Nou, ik weet het niet precies! Het ging volgens mij over wat keukenapparatuur! Ze wilde blijkbaar advies van je! – antwoordde Vitali. – Of misschien ook niet! Ik luister de laatste tijd niet zo veel naar haar, want ze vraagt alleen maar dingen! Ik heb al vaste standaardantwoorden voor haar klaarstaan, zodat ze snel weggaat!
— Slim! – grijnsde Marina. – En wat zij van mij wil, dat boeit haar niks? Dat moment had ze best kunnen luisteren, zodat ze het tenminste aan mij kon doorgeven!
— Ach, sorry! Ze zei het net op het moment dat ik in de lift zat, en je weet zelf hoe het daar gaat met het bereik! En ik had haar al gezegd dat ik de lift in zou gaan en dat de verbinding dan weg zou zijn, maar dat kon haar niets schelen, ze ratelde maar door! En toen ik haar vroeg het te herhalen…
— Ja, ik ken haar manier, hoef je niet uit te leggen! – zuchtte Marina zwaar.
— Dus, ga je bij haar langs om te praten?
— Nee, natuurlijk niet! – reageerde zijn vrouw verbaasd.
— En waarom niet?
— Omdat ik dat niet nodig heb, maar zij wel, Vitali! Ze belt jou, zegt dat ze met mij wil praten, en ik zou dan als een gehoorzame schoondochter haastig naar haar huis moeten rennen! Kun je je dat voorstellen? Of denkt zij dat zelf zo?
— Nou, daar heb ik eigenlijk niet over nagedacht! – haalde Vitali zijn schouders op. – Bel haar dan maar als het uitkomt!
— En opnieuw: nee! – zei zijn vrouw weer.
— Wat is daar dan mis mee?
— Ik ga niet naar haar toe, net zo min als dat ik haar ga bellen! Ik heb dat niet nodig, zij wel! Laat haar dan zelf maar bellen of naar ons toe komen! Maar bellen is beter, want ik wil je moeder hier thuis ook liever niet zien!
— Dat had ik eerlijk gezegd ook niet anders van je verwacht!
— Precies! Ze moet eerst leren mij ook maar een beetje te respecteren, zodat ik normaal tegen haar kan doen! Niet zoals vroeger: ik met een open hart naar haar, en zij alleen maar sisst als een adder!
— Goed! Ik zal haar zeggen dat ze jou zelf moet bellen! – begreep Vitali dat Marina nog steeds boos was op zijn moeder.
Het begon natuurlijk langzaam te slijten, maar volledig vergeten was het nog lang niet.
— Wat als jullie elkaar op neutraal terrein ontmoeten? – stelde Vitali ineens voor, toen Marina dacht dat het onderwerp afgesloten was.
— Ik zeg toch, laat haar mij zelf bellen, dan lossen we dat daar! Ontmoeten we haar wel of niet! Je weet zelf hoe dat gaat! Je moeder kan zich in het openbaar ook asociaal gedragen! Weet jij dat niet?
— Ja, dat weet ik, ik dacht gewoon na over manieren om jullie te verzoenen! Ik ben het zat om tussen jullie in te leven, als tussen hamer en aambeeld! Ze zegt dat jij haar niet bevalt, jij zegt dat je haar niet wilt zien! Zo moeilijk is het toch niet om gewoon beleefd te zijn! Ik doe dat ook bij jouw ouders, en dat gaat prima!
— Als jij je van het begin af aan anders had gedragen tegenover hen, had ik je niet rustig laten leven! Zij gaven je hun auto en hielpen je een nieuwe baan te krijgen, waar je meer dan dertigduizend per maand verdient! En mijn ouders behandelen jou ook erg goed, anders dan jouw moeder mij!
— Zie je wel, het is niet zo moeilijk! Maar jullie…
— Wij wat? Ik ben vanaf het begin erg goed voor haar geweest, Vitali! Gooi hier niet alles op mij! Ik hield me juist in tot zij begon brutaal tegen mij te doen!
— Ja, ja, ik snap het! Schreeuw niet tegen mij!
— En jij moet ook geen onzin uitkramen! – beëindigde Marina dit vervelende gesprek met haar man.
De volgende dag stemde Vitali met tegenzin toe en zei dat zijn moeder Marina zelf moest bellen als ze iets wilde bespreken.
Waarop Tamara Stepanovna antwoordde:
— Is je vrouw niet een beetje te ver gegaan? Ik moet haar bellen?! Wat betekent dat?! Denkt ze echt dat ze boven mij staat, omdat ze met jou getrouwd is?!
— Nee, mam! Gewoon…
— Nee?! En hoef je haar niet te verdedigen?! Gedraag je niet als je vader, een slappeling! Want dan doe je precies hetzelfde als hij! Alleen hij vond een ander en verliet mij, en jij trouwde!
— Heb je niet gedacht, mam, dat ik ooit zoiets zou doen toen ik nog klein was? Nee? Of dacht je dat ik voor altijd thuis zou blijven bij jou en geen gezin zou stichten?
— Doe gerust al die gezinnen, maar waarom ben je bij mij weggegaan? – mokte Tamara Stepanovna.
— Hoor je jezelf, mama?! Wat voor gezin kan er bij jou onder één dak bestaan? Elke vrouw zou van me weggaan, zelfs de meest geduldige!
— Dus zo zit het?! Betekent dat dat ik een slechte moeder ben, ja?
— Nee, als moeder ben je normaal! Maar als schoonmoeder…
— Ik begrijp het al! Dat meisje heeft je tegen mij opgezet! Tegen je eigen moeder! – onderbrak Tamara Stepanovna Vitali.
– Ach, niets… Ik zal alles rechtzetten! – zei ze iets zachter, maar de manier waarop ze dat zei, bezorgde haar zoon kippenvel over zijn hele lichaam, en niet op een prettige manier.
— Wat ben je daar aan het bedenken, mam? – vroeg hij voorzichtig.
— Niets-niets! Ik wil gewoon even met je vrouw praten! Ik wilde sowieso al met haar praten, dus… twee vliegen in één klap, zeg maar…
Op dat moment kwam Vitali’s baas het kantoor binnen. Hij zei snel gedag tegen de moeder, beloofde later terug te bellen om het gesprek af te maken, en hing op.
Tamara Stepanovna daarentegen besloot niet met de handen in het haar te zitten en te wachten op een telefoontje van haar zoon, maar meteen naar haar schoondochter te gaan om met haar te praten én om dat verwaande meisje even op haar plek te zetten, dat zichzelf boven haar schoonmoeder, de moeder van haar man, waande.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
