Eenmaal per week nodigde Vlad Galina steevast uit voor een diner in zijn favoriete restaurant. Het was geen al te luxe plek, maar de man prees de lokale keuken en zei dat hij deze plek niet wilde verlaten.
“Weet je, jij motiveert me om me op alle gebieden van het leven te ontwikkelen,” zei Vlad eens tijdens het diner, teder naar Galina kijkend.
“Jij mij ook,” glimlachte de vrouw.
“Ik heb besloten dat ik voor onze gelukkige toekomst nog harder moet werken.”
“Nou, hoe dan nog harder? Je ziet het daglicht al nauwelijks,” protesteerde Galina Aleksejevna.
“Al mijn inspanningen zullen uiteindelijk vruchten afwerpen,” antwoordde Vlad. “Ik wil het bedrijf uitbreiden, het bedrijf kan de toegenomen klantenstroom niet langer aan, we moeten groter worden.”
“Dat is een serieuze stap,” zei Galina respectvol.
“Ja, maar helaas is er geen direct geld voor,” zei Vlad bitter.
“Misschien zou je van iemand kunnen lenen?” suggereerde Galina Aleksejevna.
“Misschien,” stemde de man in, “maar behalve van jou kan ik van niemand vragen.”
“Weet je, voor jou ben ik tot alles in staat, maar ik heb niet zoveel geld, ik denk niet dat je een paar duizend nodig hebt,” zei Galina Aleksejevna beschaamd.
“Als je waardevolle sieraden hebt, zou je ze kunnen verpanden, en ik zal ze over een paar weken terugkopen en je ook nieuwe geven,” stelde Vlad de oplossing voor.
“Oké,” stemde Galina Aleksejevna bijna zonder aarzeling toe.
“Dank je, mijn zonnetje, dit zal ik nooit vergeten,” zei Vlad liefdevol en reikte over de tafel om Galina te kussen.
Enkele dagen na het gesprek kwam Galina Aleksejevna thuis en trof Sasha in een sombere stemming aan. “Zoon, is alles in orde?” vroeg de moeder bezorgd.
“Ja, alleen zijn er problemen op het werk, er worden ontslagen verwacht, ik ben bang dat ik er ook door getroffen zal worden.”
“Maak je geen zorgen, je bent een uitstekende professional, je zult niet lang zonder werk zitten,” probeerde Galina Aleksejevna haar zoon gerust te stellen.
“Ik hoop dat u gelijk hebt,” zei Sasha bitter. Toen ging zijn telefoon over en hij verliet de kamer om op te nemen.
“Hallo, iets van het werk?” vroeg Sasha, aangezien de beller zijn collega was.
“Hoi, ik heb een voorstel voor je waarvan ik hoop dat je het niet kunt weigeren,” klonk een opgewonden stem aan de andere kant van de lijn.
“Je hebt mijn interesse gewekt, vertel me,” bereidde Sasha zich voor om te luisteren.
“Nee, ik wil er niet over de telefoon over praten, ik kom liever bij je langs en vertel je alles.”
“Oké,” stemde Sasha in. “Geef me tenminste een kleine hint waar het over gaat.”
“Over grote verdiensten,” was alles wat de collega zei, waarna hij ophing.
“Alles in orde?” vroeg Galina Aleksejevna toen haar zoon terugkwam in de kamer.
“Ja, mijn collega belde, bood een grote verdienmogelijkheid aan.”
“Klinkt niet slecht, ik zei toch dat je niet zou verdwijnen,” verheugde Galina Aleksejevna zich.
“We zullen zien wat hij aanbiedt,” Sasha was niet zo optimistisch. “Hij komt nu naar ons toe om alles te bespreken.”
“Oké, ik heb ook dingen te doen, ik ga zo weg,” zei Galina Aleksejevna, die net op het punt stond haar sieraden te verpanden.
“Je bent er snel,” zei Sasha, terwijl hij zijn collega het appartement binnenliet.
“Er was geen file,” zei de man, stapte naar binnen en sloot de deur achter zich. “Ben je niet alleen?” vroeg hij nerveus toen hij geluid hoorde uit de badkamer.
“Ja, mama is aan het douchen, maar ze stoort ons niet, kom naar de keuken,” nodigde Sasha uit, en ze liepen de gang in.
Na zich te hebben klaargemaakt, stapte Galina Aleksejevna uit de douche en ging naar haar slaapkamer om haar sieraden te pakken. “Ik moet ze laten zien waar de cake voor bij de thee staat,” dacht ze, de stemmen uit de keuken horend. Al haar kostbaarheden in een fluwelen zakje verzamelend, liep ze naar de keuken, maar daar verstijfde ze in de deuropening.
“Vlad?!” riep ze verrast uit, toen ze de gast van haar zoon zag.
“Galya?!” Vlad sprong abrupt op, duidelijk niet verwachtend deze ontmoeting.
Sasha begreep de situatie snel en stond ook op, boos naar de gast starend. “Jij bent die Vlad?!”
“Ik…” aarzelde Vlad, niet wetend wat te zeggen.
“Ik begrijp het niet, werken jullie samen? Maar hoe…” Galina Aleksejevna keek verward tussen haar zoon en haar geliefde, proberend de situatie te bevatten.
“Nu zal ik je alles uitleggen,” zei Sasha, en begon heen en weer te lopen in de keuken. “Vlad heeft me net een interessante manier voorgesteld om geld te verdienen. Hij bedacht dat het goed zou zijn om oudere vrouwen te bedriegen, hen te overtuigen om ons al hun spaargeld of sieraden te geven. Voordat jij aankwam, schepte hij op dat zijn huidige vriendin binnenkort al haar sieraden zou verpanden en hem het geld zou geven. Ik neem aan dat die vrouw jij bent.” Sasha keek scherp naar zijn moeder.
Galina Aleksejevna stond, met het fluwelen zakje in haar hand, met gesloten ogen naar Vlad te kijken. “Hoe kon je dit doen?” zei ze nauwelijks hoorbaar.
Vlad antwoordde niet, keek stil naar de grond.
“Makkelijk. Je hebt nooit voor hem geteld; hij wilde alleen geld verdienen,” vervolgde Sasha. “Eén ding begrijp ik niet: hoe dacht je dat ik dit ook wilde doen?”
Vlad gaf ook op deze vraag geen antwoord.
“Mam, bel de politie,” zei Sasha, terwijl hij naar de telefoon wees.
Bij deze woorden stormde Vlad naar de deur, duwde Galina Aleksejevna opzij, en vluchtte vervolgens uit de keuken en daarna uit het appartement. Sasha ging hem niet achterna; hij had zijn moeder nu nodig.
Een jaar later:
Galina Aleksejevna was volledig hersteld. Ze reisde naar Sotsji om op te laden en te zonnebaden aan de kust van de Zwarte Zee. Daar, totaal onverwacht, vond ze opnieuw de liefde. Het was een man van geschikte leeftijd, met wie ze meteen een klik had en met wie ze niet langer wilde scheiden. Galina Aleksejevna liet met plezier het koude Moskou achter zich en trok in bij haar geliefde, in zijn kleine maar knusse huisje aan zee, waar ze een lang en gelukkig leven leefden.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
