— Koffie, natuurlijk. Met één lepel suiker… — antwoordde ze uit gewoonte, maar toen pakte ze de mok. — Ik zal het beter zelf doen. Jij kunt wel je schoenen poetsen.
— Misschien kun jij het beter doen… voor het geval er iets misgaat — antwoordde hij, en pakte haar mok weer vast.
Inna verliet de keuken, maar keek stiekem naar hem. Het leek alsof hij iets in haar koffie stopte — en het was niet suiker.
— Ik ga even naar de winkel voor water en servetjes. Drink je koffie maar op, zolang het nog heet is — riep ze en liep snel weg.
Ze wist dat er iets niet klopte. Ze likte de rand van de mok — maar dronk niet.
Vanuit het raam zag ze hem naar buiten gaan en via de telefoon praten:
— Ik heb het poeder in haar koffie gedaan, zoals je me zei… Wat? Ik wist niet dat koffie geen goede plek was! Ze krijgt geen ernstige problemen, alleen diarree, ze haalt haar vlucht niet en ik vlieg alleen.
Inna glimlachte. Ze begreep alles. En nu had zij ook een plan.
Wat er daarna gebeurde, was een “tragedie”: Leonid vond haar bewusteloos op de vloer liggen. De buurvrouw, Zina, rende naar binnen, schreeuwend, en belde een ambulance. Leonid probeerde de sporen te verbergen, pakte zijn koffer en verdween.
De volgende dag, in het vakantieoord, lag er een andere vrouw naast hem: een nieuwe internetvriendin, Zanna.
Maar toen hij de volgende ochtend zijn ogen opende, was ze niet meer naast hem.
In plaats daarvan zag hij Inna.
Bleek, met verwilderd haar, alsof ze uit een nachtmerrie was gestapt. Hij schreeuwde, rende naar het raam en sprong van de tweede verdieping.
Ironie? Hij overleefde het niet. Hij brak zijn ruggengraat. Vanaf dat moment zat hij in een rolstoel.
Toen ze hem in het ziekenhuis vroegen wat er was gebeurd, mumelde hij:
— Ik wilde haar niet doden… ik stopte gewoon wat poeder in haar koffie… ik wist niet dat het gevaarlijk was…
Inna hoorde alles en antwoordde alleen:
— Ik zal geen aangifte doen. Het is niet nodig.
Want “dood” was gewoon een truc. Ze wist wat haar man van plan was. Ze deed alsof ze bewusteloos was. Zina was erbij betrokken. Inna ging mee op vakantie en nam Zanna’s plaats in.
De rest… dat deed hij zelf.
Later, toen Leonid naar de psychiatrische afdeling werd overgebracht, verkocht Inna het huis — het stond op haar naam — en verhuisde naar een verafgelegen stad, waar haar dochter woonde.
— Het is tijd voor wat rust. Ik ga de wereld zien, zolang ik nog kan.
Zina keek hoe ze weg ging, maar zei niets.
Leonid had geen vakantie meer nodig. Geen vrouw. Alleen vergeving. Maar niemand kon hem die geven.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
