Het sluwe plan van de echtgenoot
— Waar ga je naartoe, Inna? — vroeg haar man verbaasd, terwijl hij haar zag inpakken. Ze vouwde de kleren zo zorgvuldig, alsof ze zich niet op een vakantie, maar op een tentoonstelling voorbereidde. Inna was altijd bekend om haar netheid en precisie.
Ze waren al bijna vijfentwintig jaar samen. Hun leven was als een zorgvuldig gepland schema: elke zomer dezelfde vakantiebestemming, elk weekend op bezoek bij haar ouders, elke dag koffie op hetzelfde tijdstip, met één lepel suiker en een sandwich met kaas van exact dezelfde dikte. Leonid grapte altijd dat zijn vrouw een liniaal in haar hoofd had.
Elke avond keek Inna naar dezelfde misdaadserie, daarna maakte ze het eten voor de volgende dag klaar en ging om tien uur slapen. Twintig jaar lang veranderde er niets. Maandag aten ze kip, woensdag vis. In het begin klaagde Leonid, maar op den duur was hij eraan gewend. Tot op een dag besloot hij dat er iets moest veranderen.
— Waarom zeg je niks, Inna?
— Wat? — Ze keek op.
— Ik vraag je, waar ga je naartoe?
— Waar zou ik heen gaan? Op vakantie, natuurlijk — antwoordde ze rustig. — Ben je vergeten dat we morgen vertrekken?
— Ik dacht dat je geen vakantie kon nemen… Je zei toch dat ze je geen toestemming gaven!
— Het is me uiteindelijk gelukt. Wat, dacht je dat ik “Kalamboka” na twintig jaar zou verlaten? De nieuwe collega — dat meisje met de kip — probeert me in de maling te nemen, maar ik heb vorig jaar al een verzoek ingediend. Alles geregeld.
Leonid werd bleek.
— Dus… ga je met me mee?
— Niet “met mij”, “we gaan samen”. Zoals altijd. Maak je geen zorgen, schat. Ik laat je niet in de steek — ze streelde hem zachtjes over zijn hand, maar in haar ogen was onzekerheid te zien. Iets klopte niet.
Die ochtend gedroeg Leonid zich vreemd: hij had het ontbijt voorbereid. Zelfs haar koffie had hij gemaakt.
— Thee of koffie? — vroeg hij, terwijl hij een mok vasthield.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
