Ze mompelde iets verontschuldigends en rende naar de metro, haar hart brak van wanhoop. Dat was het dan. De kans was voorbij. Er zou geen tweede poging komen.
Maar toch ging ze naar het kantoor. Alleen maar om te weten dat ze alles had gedaan wat ze kon. Toen Anna eindelijk bij het kantoor aankwam, stond ze bijna flauw van wat ze zag…
Toen ze bij de receptie aankwam, glimlachte de secretaresse vriendelijk en zei:
— Sorry, maar de leiding is een beetje vertraagd. U kunt alvast gaan zitten.
Anna slaagde er nauwelijks in een zucht van verlichting in te houden. Ze ging op een stoel zitten, hield haar aktetas stevig tegen zich aan en voelde haar spanning langzaam wegebben.
Een halfuur later ging de deur open. De kamer binnen kwam… diezelfde oude man. Schoon geschoren, in een elegant pak, zelfverzekerd leunend op een wandelstok. Anna verstijfde.
— Goedemorgen, — zei hij, terwijl hij zich tot iedereen richtte. — Ik ben de eigenaar van dit bedrijf. Mijn excuses voor het late begin. Er was een… uiterst belangrijk voorval.
Hij draaide zich naar Anna toe, glimlachte en knikte:
— En hier is zij die niet bang was om te stoppen toen iedereen zich afkeerde. Zij die echt begrijpt wat verantwoordelijkheid, moed en menselijkheid betekenen. Anna, wij zouden graag willen dat je zo snel mogelijk bij ons komt werken. Je hebt al bewezen dat je dit verdient.
Anna kon haar oren niet geloven. Tranen stonden in haar ogen. Ze had een mens gered… en onverwacht zichzelf.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
