— Heb je… heb je het gehoord? — fluisterde ze, bang om het moment weg te jagen.
Mark slikte de brok in zijn keel met moeite weg. — Ik hoorde het. Ze zei «blijf».
Dit waren niet zomaar geluiden. Het waren haar eerste bewuste woorden, samengevoegd in een verzoek, een smeekbede, een bevel. De eerste zin in haar leven, gericht aan een vriend die op het punt stond te gaan.
En Caesar hoorde het. Hij keek recht naar het kind, en in zijn uitgedoofde ogen flitste een vonk. De ademhaling, die een uur geleden nog hortend en stotend was, egaliseerde plotseling. Het werd dieper, ritmischer, alsof een oude motor na lange stilstand de kracht vond voor nog één keer gas geven.
— Mijn God, Mark, kijk, — zei Anna met een trillende fluistering, terwijl ze op haar knieën viel naast de bank. — Hij… hij vecht.
De borst van de hond rees en daalde steeds zelfverzekerder, waarbij hij zijn longen vulde met lucht die niet naar de dood rook, maar naar hoop.
— Vecht je, jongen? — fluisterde Mark, zijn hand op zijn zij leggend, en voelde onder zijn handpalm het zwakke, maar koppige ritme van het leven. — Hou vol, ouwe. Hou vol voor haar.
Caesar ademde uit, en in die uitademing lag meer instemming dan in alle woorden ter wereld.
Sonja lachte opnieuw, streelde zijn snuit met haar mollige handje. — Lie-ve.
De wereld in deze kamer kantelde. Hij draaide niet langer om de dood. Hij draaide om het leven, om de liefde, om deze fragiele, ongelooflijke band tussen de stervende reus en het kleine meisje dat zojuist de kracht van het woord had ontdekt. Het lachen van het kind, de egaliserende ademhaling van de hond, de tranen van de moeder en de geboren, versterkte hoop van de vader waren verweven tot één sterke, levende draad, in staat om het leven op het randje vast te houden.
— Misschien heeft hij haar echt gehoord, — fluisterde Mark opnieuw, nu al gelovend.
Anna knikte alleen maar, niet in staat een woord uit te brengen.
Buiten trok de regen aan, de druppels ratelden op de vensterbank, maar in huis werd het, ondanks de vochtigheid, echt warm. Sonja, haar energiereserve uitgeput, geeuwde en, zonder de vacht van Caesar los te laten, legde haar hoofd op zijn flank. De hond, alsof hij alles begreep, draaide een beetje, waardoor hij een comfortabeler en veiliger wiegje voor haar creëerde en haar kleine lichaam beschermde.
— Laat maar, — zei Mark, terwijl hij Anna bij de elleboog vasthield, toen ze instinctief reikte om haar dochter weg te halen. — Laat het zo zijn. Dit is… juist.
De minuten sleepten zich voort, veranderend in uren. Sonja viel in slaap, haar regelmatige, serene ademhaling versmolt met die van de hond. Zijn borst hief en daalde gelijkmatig en rustig, zoals in zijn beste dagen. Toen de eerste donder buiten het raam dreunde, hief Caesar zijn hoofd op, spitste zijn oren, maar week niet terug, was niet bang. Hij had niets meer te vrezen. Hij hield de wacht.
— Maar hij zou toch moeten… de dokter zei… — fluisterde Anna verloren.
— Dat weet hij niet, — antwoordde Mark zacht, maar vastberaden. — Hij vertrekt niet zolang hij een reden heeft om te blijven.
Tegen twee uur ’s nachts tille Mark haar voorzichtig op, om haar niet wakker te maken, en bracht Sonja naar haar bedje.
— Ce-sar, — mompelde ze in haar slaap.
— Ja, lieverd. Hij is er. Hij is gebleven, — stelde hij haar gerust, terwijl hij haar toedekte.
De hond keek hen na met zijn heldere, bijna levendige blik, waarna hij weer ging liggen, alsof hij tevreden was. De warmte die onder zijn vacht pulseerde, was niet langer een smeulende sintel, maar een klein, maar stabiel vlammetje.
Anna stond in de deuropening van de kinderkamer.
— Dokter Yegorov was zo zeker. Hij zei, nog een paar uur…
— Dan heeft de dokter zich vergist, — antwoordde Mark eenvoudig. — Soms gebeurt dat ook.
Ze sliepen niet tot zonsopgang, zaten naast elkaar op de grond en keken toe hoe de staart van Caesar af en toe zachtjes op het kussen van de bank klopte. Dit was niet zomaar een reflex. Het was een signaal. Een hart dat reageerde op de roep van een ander hart.
En ’s ochtends gebeurde het onmogelijke. Een lange, gouden zonnestraal brak door de grijze wolken en viel het raam binnen. Hij viel rechtstreeks op de bank en kleurde de zilverachtige vacht amber.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
