De stilte die volgde op Lena’s woorden was dik en tastbaar. Ze vulde de hele ruimte, drukte zich in zijn oren, deed zijn hart stoppen en vervolgens zwaar en dof kloppen. Hij stond tussen twee vrouwen, als tussen hamer en aambeeld, en voelde hoe hij door die druk werd geklemd en platgedrukt. Lena’s blik, staalhard en direct, eiste een antwoord. De blik van zijn moeder, die hij rugwaarts voelde, zat vol rechtvaardige verwachting.
— Len, nou… — begon hij, en dat geluid, zielig en hulpeloos, was erger dan een schreeuw. — Laten we dit niet zo doen… Mam wilde toch alleen maar helpen. Ze bedoelde het niet slecht…
Dat was precies wat hij niet had mogen zeggen. Het was verraad, verpakt in de vorm van vredestichten. In Lena’s ogen doofde iets volledig. Geen vonk van woede, maar het laatste warme restant van hoop. Ze begreep alles. Maar ze liet hem uitspreken.
— Helpen? — mengde Svetlana Andrejevna zich, terwijl ze een stap naar voren zette. Ze trad triomfantelijk uit de schaduw, voelend dat haar zoon al aan haar kant stond. — Ik wilde niet helpen, Anton! Ik wilde orde! Orde in het huis van mijn zoon! Ik kan niet aanzien hoe jouw huis verandert in een doorgangsplaats, terwijl jouw vrouw zich gedraagt alsof jij niets bent!
Ze draaide zich naar hem, haar stem klonk helder van triomferende gelijkheid.
— Dus zo is het, zoonlief. Ik denk dat het tijd is om een beslissing te nemen. Dit is jouw huis. En jij moet bepalen wie hier de baas is. Ofwel jouw moeder, die je alleen het beste en respect wenst. Ofwel… zij, — de schoonmoeder gebaarde vaag in de richting van Lena, alsof ze het niet eens waard was om bij naam genoemd te worden. — Die het niets kan schelen wat jij, ik of de familie wil. Kies, Anton.
Het was een ultimatum. Rechtstreeks, meedogenloos en definitief. Ze had Anton in de hoek gedreven waar geen uitweg meer was. Hij keek naar Lena. In haar ogen zocht hij hulp, een aanwijzing, misschien zelfs een hint van compromis. Maar daar was niets. Alleen leegte en koude afwachting van het vonnis. Hij richtte zijn blik op zijn moeder. Haar gezicht was hard als steen. Ze verwachtte bevestiging van haar gezag van hem. En hij brak. Hij liet zijn hoofd zakken en mompelde, naar de grond kijkend:
— Mam, stop alsjeblieft… Lena, hou nog even vol, het is toch…
Hij maakte zijn zin niet af. Lena hief haar hand en stopte hem.
— Niet nodig, Anton. Ik heb alles begrepen.
Ze sprak zacht, bijna zonder intonatie. Die kalme, dode stem was angstaanjagender dan welk geschreeuw dan ook. Ze richtte zich op, en er verscheen een nieuwe, intimiderende kracht in haar houding.
— Goed. De keuze is gemaakt, — sprak ze, terwijl ze ergens doorheen keek, voorbij haar man en schoonmoeder. — Vanaf dit moment leven we anders. — Ze pauzeerde kort, zodat de woorden konden bezinken in de oorverdovende stilte. — Mijn bureau is mijn territorium. Mijn slaapkamer is mijn territorium. Ik kook alleen voor mezelf. Hoe jij en je moeder zich voeden, is jullie zaak. Mijn spullen raken jullie niet meer aan. Nooit. Algemene huishoudelijke zaken lossen we op wanneer nodig, schriftelijk, met briefjes op de koelkast. Verder zijn we buren, totdat de hypotheek is afbetaald, het appartement wordt verkocht en de opbrengst tussen jou en mij wordt verdeeld. En nu, zijn wij — ik, jij en je moeder.
Ze sprak als een jurist die de voorwaarden van een contract voorlas. Geen woord teveel, geen emotie. Dit was geen oorlogsverklaring. Dit was een constatering van de dood. De dood van hun huwelijk, van hun relatie, van hun gezamenlijke huis.
Svetlana Andrejevna opende haar mond om iets tegen te werpen, maar stokte toen ze de blik van haar schoondochter ontmoette. Daarin lag geen haat. Er was niets. Leegte. En die leegte was het engst van alles.
Zonder nog een woord te zeggen, draaide Lena zich om en ging naar de slaapkamer. Een minuut later klonk het zachte klikje van het slot.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
