— Voor mij is het tijd om te gaan. Vandaag voel ik me niet zo lekker… Waarschijnlijk door die ‘cloud’ vandaag. Die is wel heel dik bij ons!
En zonder om te kijken liep ik rustig naar de uitgang. Mijn stappen waren beheerst, zonder haast. Alsof ik zojuist een heel hoofdstuk had afgesloten.
Terwijl ik langs mijn meiden liep, zag ik in hun ogen bewondering, respect en een lichte opwinding. Ik gaf ze een knipoog — één beweging, alsof het afgesproken was. En fluisterde bijna:
— Meiden, fijne avond. Tot morgen!
De deur klikte zacht achter me dicht.
En in het kantoor viel zo’n stilte dat je bijna kon horen hoe het zweet Kirill Andreevich van het voorhoofd liep. Of hoe zijn arrogantie met een klap instortte onder het gewicht van één enkele stapel papieren.
Zo gaat het soms, meiden. Stilte is niet zwakte. Het is het luidste antwoord.
Als dit verhaal je raakte, geef dan een like. Het is als een warm deken voor mijn ziel, vooral na zulke dagen.
En deel in de reacties — hoe hebben jullie degene die zichzelf “slimmer” en “moderner” vond, op zijn plek gezet? Ik weet zeker dat ieder van jullie zo’n verhaal heeft. En geloof me, ik ben erg benieuwd om ze te horen.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
