Meiden, lieve allemaal, hallo! Van harte welkom! Ik wil een verhaal met jullie delen — recent, maar zo levendig dat het lijkt alsof het voor altijd bij me blijft.
Een verhaal over hoe soms één kalme en koelbloedige daad luider kan klinken dan welk geschreeuw of gedoe ook.
En jullie, mensen, lopen niet zomaar voorbij — misschien herkennen jullie wel iemand uit jullie kantoor, je baas of collega, in dit verhaal. En soms is het goed om dingen van een afstand te bekijken, niet vanaf de werkvloer, maar vanuit een hoger perspectief.
Stel je voor: eind december. Voor de meesten is dat mandarijntjes, dennengeur, drukte voor de feestdagen. Maar voor ons, de boekhouders, begint dan het échte marathonwerk — het jaarverslag.
Wie dit ooit meegemaakt heeft, knikt instemmend en zegt: “Ja, ik weet het. Geen woorden voor.”
Onze afdeling leek wel een startbaan in de spits — lawaai, geroezemoes, gestommel, stapels papier. Cijfers, rapporten, controles, deadlines. Koffie stroomde rijkelijk, en pas als het al lang donker was en de straten leeg, behalve de eenzame lantaarns die je uitzwaaiden, ging je naar huis.
Ik ben hier eerlijk gezegd al bijna dertig jaar. Ik kwam hier als jonge afgestudeerde, en nu ben ik Marina Viktorovna, hoofdboekhouder.
Ik ken elke hoek, elke rubriek, elke kleine nuance in dit systeem. Ik herinner me nog de tijd dat we met telramen rekenden, en later voor het eerst enorme, zware computers zagen — alsof ze uit de toekomst kwamen.
Maar toen veranderde alles. Enkele maanden geleden kwam er een nieuwe manager naar onze afdeling — Kirill Andreevich.
Een vent van ongeveer achtentwintig, strak in het pak, met een herkenbaar koffiebekertje in zijn hand. Hij praatte in “moderne” termen: “KPI,” “optimalisatie,” “digitalisering,” “processen.”
Vanaf dag één keek hij naar mij als een verouderd onderdeel dat vervangen moest worden. Neerbuigend, met een lichte ironie.
Hij ergerde zich vooral aan mijn nette mappen met papieren kopieën. Op een dag kwam hij voorbij, wees met een vies gezicht en zei:
— Marina Viktorovna, wat is dit? Een museum van Sovjet-boekhouding?
— Alles staat al lang in de cloud! En jouw rekenmachine kan ook wel naar het museum!
Hij lachte, klopte zichzelf mentaal op de schouder voor zijn “moderniteit.”
Maar ik, tussen neus en lippen door, ben niet gisteren geboren. Ik weet dat een “cloud” zomaar weg kan zijn. En papier? Dat ligt veilig in de kluis, niet te hacken, niet te crashen. Maar hij, jong en ambitieus, kon dat niet begrijpen.
En toen kwam het meest cruciale moment — de afronding van het jaarverslag. Ik zat al drie avonden achter elkaar tot laat. Mijn ogen voelden loodzwaar, mijn hoofd zoemde als een transformator. Ik controleerde de balans — het belangrijkste onderdeel. Eén fout in één cijfer, en het was gedaan: boetes, ruzies, de woede van de directeur die geen fouten tolereert.
In het kantoor was het stil, alleen het getik van toetsen was te horen. Iedereen gespannen als snaren.
En toen, alsof het zo moest zijn, kwam Kirill Andreevich binnen. Fris, verzorgd, geurend naar parfum, alsof hij net van de spa kwam.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
