— Dus daarom hebben we elkaar gemist. Je moeder hield alles in zichzelf, — antwoordde Valentina en haalde uit haar tas Larisa’s geboorteakte, foto’s uit haar jeugd, alles wat ze had kunnen vinden om het verwantschap te bewijzen.
— Ik begrijp natuurlijk dat tegenwoordig alles vervalst kan worden… Maar we lijken op elkaar. En ik… ik geloof u, — zei Ira uiteindelijk. — Wat wilt u nu? Weten hoe het met het testament zit?
— Ik volg alleen de wens van je moeder. Als je het verloren contact wilt inhalen, ben je altijd welkom bij de familie.
— Vergeef me mijn wat scherpe toon, — zei Ira ten slotte. — Laten we naar huis gaan. Mijn dienst is net afgelopen. U bent toch nooit bij mama thuis geweest?
— Heel lang geleden, nog voor jouw geboorte… — zei Valja.
Ze reden naar datzelfde adres. Het huis was modern en zelfs luxe ingericht — Larisa had haar best gedaan. Overal hingen foto’s van Irina en Larisa, maar geen enkele van Valja of hun moeder.
Het voelde vreemd en onwerkelijk. Maar Valja probeerde niet slecht over haar zus te denken…
Volgens het testament ging al het bezit naar de dochter. Valentina had sowieso geen aanspraak willen maken op andermans eigendom. Ze slaakte zelfs een zucht van verlichting toen ze begreep dat ze niet langer langs notarissen hoefde te gaan en zich niet hoefde bezig te houden met papierwerk.
— Bent u niet gekwetst? — vroeg Ira.
— Helemaal niet.
— Hier zijn mama’s spullen, kleding, haar bontjas… U heeft dezelfde maat als zij, neem gerust wat u nodig hebt, — stelde Ira met een droevige glimlach voor.
— De nertsbontjas neem ik misschien, als jij hem niet wilt. De rest kun je schenken aan wie het nodig heeft.
Valja reed naar huis met een licht hart en een zware tas. Ze namen warm afscheid; Ira beloofde op bezoek te komen, kennis te maken met haar neef en de kinderen.
Toen Andrej dat hoorde, reageerde hij onverschillig.
— Ik denk niet dat het zin heeft om hechter te worden. Wij hebben ons eigen leven, zij het hare.
— Als ze dat wil. Ze heeft niemand, en ik heb er geen moeite mee haar te ontvangen. Larisa koos er zelf voor afstand te nemen van de familie, laat Irina in elk geval de kans krijgen zelf te kiezen.
Ira belde vaak. Valja begreep dat ze wilde praten en steun zocht na het verlies van haar moeder — haar enige naaste.
Voor de kersverse tante bleef alles vreemd en onbegrijpelijk. Valentina kon maar niet begrijpen waarom haar zus het bestaan van haar dochter had verborgen. Hoe streng hun moeder ook geweest zou zijn, ze had haar kleindochter uiteindelijk vast wel aanvaard…
Andrej gaf geen antwoord op haar overpeinzingen. Hij wilde helemaal niet met Irina omgaan — en dat was niet eens verwonderlijk. Voor haar was hij immers een vreemde.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
