Alina glimlachte ondeugend:
‘Misschien kun jij dat gesprek met haar voeren? Ik vind het doodeng.’
Oleg zuchtte dramatisch:
‘Altijd ik weer… Maar voor jou, mijn meisje, doe ik het.’
—
Een week later. Alina liep in een eenvoudig schoonmaakuniform door het kantoor. Ze veegde de vloer, probeerde onopvallend te blijven. Ze zweeg, keek en observeerde. En wat ze zag, was ontmoedigend: directeur Grigori Ivanovitsj was niet alleen onbekwaam – hij was een wandelende ramp. Zijn bevelen waren absurd, zijn beslissingen chaotisch, en zijn managementstijl bestond uit schreeuwen en dreigen. De financiële situatie van het bedrijf was dramatisch, en Alina vermoedde dat domheid niet het enige probleem was.
‘Hé, jij daar!’ riep Grigori terwijl hij bijna over een emmer struikelde. ‘Wat is dit voor troep? Ruim dat onmiddellijk op!’
Zonder op te kijken zei Alina:
‘Sorry, ik was even aan het denken.’
Ze pakte de emmer, maar Grigori blokkeerde haar pad.
‘Waar denk je dat je heen gaat? Heb ik je iets gevraagd?’
Langzaam hief Alina haar hoofd en keek hem recht in de ogen.
‘Mag ik nu geen stap meer zetten zonder jouw toestemming?’
De ruimte viel stil. Medewerkers keken stiekem vanachter hun computerschermen. Grigori werd rood van woede.
‘Weet je wel tegen wie je praat? Ik ben hier de baas!’
‘Moet ik ook toestemming vragen als ik naar het toilet wil?’ vroeg Alina onschuldig.
Iemand in de hoek kon zijn lach niet inhouden. Grigori draaide zich razendsnel om, maar iedereen zat alweer met een strak gezicht naar zijn scherm te staren. Toen hij zich weer naar Alina wilde keren, was ze verdwenen. Achterlatend een woedende directeur in een ijzige stilte.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
