Het Geheim van de Schoonmaakster: Hoe Alina Vorontsova het Imperium van Haar Vader Redde
Alina zat in het comfortabele kantoor van haar vader en bladerde door een dikke map met rapporten. Buiten viel een zachte regen, en de kamer rook naar koffie en oude boeken.
‘Papa, wat is er aan de hand met het bedrijf? Waarom gaat alles zo slecht?’ vroeg ze terwijl ze de documenten opzij schoof. Oleg Petrovitsj, haar vader, zakte achterover in zijn stoel en staarde nadenkend naar het plafond.
‘Ach meisje, dat is een lang verhaal. Tien jaar geleden vroeg mijn zus me om een baan te regelen voor haar zoon Dima. Ze sprak over hem alsof hij een soort genie was – getalenteerd, maar oneerlijk behandeld. Ik ging akkoord, om de familieband niet te schaden. Ik gaf hem een klein bedrijfje – toen nog niets groots. Jij was toen net naar Londen vertrokken om te studeren.’
Hij nam een slok van zijn koffie en ging verder:
‘Aanvankelijk ging alles goed. Dima bleek slim en ambitieus. We breidden uit, het bedrijf groeide. Maar toen gebeurde er iets in hun gezin – een scheiding of een schandaal, ik weet het niet meer. Dima liet alles vallen en verdween. En mijn zus kwam meteen met haar nieuwe echtgenoot op de proppen: Grigori. Ze beweerde dat hij alles wist, dat hij eigenlijk het brein achter Dima’s succes was.’
Oleg schudde zijn hoofd.
‘En toen begon de ellende. Ik was druk met andere vestigingen, vooral in het zuiden – daar groeiden we als kool. Ik heb de controle verloren. Nu zie ik dat het makkelijker is dit zinkende schip te verkopen dan het te redden.’
Alina trok haar wenkbrauwen samen.
‘Papa, laat me proberen het te redden. Geef me een kans. Als ik het draaiende weet te houden – is het dan van mij?’
Oleg keek haar verbaasd aan:
‘Lina, waarom zou je jezelf dat aandoen? Kies een van de stabiele bedrijven die we hebben, ik geef het je met liefde.’
‘Nee,’ zei Alina vastberaden. ‘Ik wil bewijzen dat ik het zelf kan. Vanaf nul.’
Haar vader glimlachte, zijn ogen glinsterden van trots.
‘Goed dan, dochter. Je bent echt mijn kind – koppig en sterk van karakter. Maar wees voorzichtig, dit wordt geen makkelijke klus.’
Alina lachte:
‘Papa, ik ben 29. Ik heb drie jaar gewerkt voor een internationaal consultancybureau. Ik red me wel.’
‘En wat zegt je moeder?’ vroeg hij met een vleugje bezorgdheid.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
