‘Terugkomen? Waarheen? Naar het lege huis dat jij achterliet, denkend dat ik zonder jou ten onder zou gaan?’
‘Naar welke vrouw wil je terug? Naar degene die je ooit vergeleek en als “minder” beoordeelde?’
‘Wil je écht terug naar míj? Of heb je gewoon nergens anders meer om naartoe te gaan?’
Vadim wendde zijn blik af. Hij wist dat het antwoord duidelijk was, maar wilde haar niet voorliegen.
‘Je vergist je… Ik was dom. Ik dacht dat ik iets anders wilde, dat liefde makkelijk moest zijn. Maar ik besefte dat jij mijn fundament was. Mijn gezin.’
Tanja glimlachte bitter.
‘Fundament? Gezin? Mooie woorden. En toen je vertrok – dacht je toen aan mij? Aan onze zoon?’
‘Dus toen betekende “thuis” niets voor je?’
‘Ik was blind…’ fluisterde Vadim terwijl hij zijn gezicht aanraakte. ‘Ik heb alles kapotgemaakt. Ik wil het herstellen.’
Oksana heeft me uit huis gezet.
‘Herstellen?’ herhaalde ze scherp. ‘En als ze je niet had weggestuurd? Als ze niet al iemand anders had gehad? Zou je hier dan ook zijn?’
Vadim antwoordde niet. Hij wilde “ja” zeggen, maar wist dat het een leugen zou zijn.
‘Heeft ze je weggestuurd?’ vroeg Tanja.
Vadim knikte.
‘Heeft ze een ander?’ vroeg ze opnieuw, nu bijna zeker van haar antwoord.
‘Misschien…’ fluisterde hij.
‘Natuurlijk,’ zei ze koel. ‘Jullie zijn voorspelbaar.’
Ze laten één vrouw achter, gaan naar de volgende. “Een rokkenjager verandert niet – alleen de vrouwen om hem heen.” Herinner je je dat nog?
Vadim zuchtte.
‘Het is niet zo… Ik dacht echt dat zij “de ware” was. Ik had het mis.’
‘Had je het mis?’ trok Tanja haar wenkbrauw op. ‘Je vertrok vol zelfvertrouwen, denkend dat ik zou instorten. En nu ben jíj degene die gevallen is?’
Vadim balde zijn vuisten, maar bleef stil. Hij wist dat geen enkel excuus het verleden zou veranderen.
‘Ik dacht dat je gelukkig was. Dat je de liefde van je leven leefde.’
‘Liefde…’ zei hij wrang. ‘Het was iets anders.’
Toen ik alles verloor, begreep ik pas dat ik jou nooit had mogen loslaten.
Tanja schudde haar hoofd.
‘Te laat. Ik ben geen back-up optie.’
Ze glimlachte opnieuw.
‘Weet je wat het vreemdste is, Vadim?’
‘Ik vergeef je. Echt waar. Ik koester geen woede meer, ik zoek geen wraak, ik vervloek je niet ’s nachts. Ik lijd niet meer.’
Vadim keek haar verbaasd aan.
‘Maar ik heb geen moment op je gewacht. En ik wacht nog steeds niet.’
We zullen nooit meer samen zijn.
Vadim boog zijn hoofd. De herfstwind blies koud, alsof de natuur zelf hem eraan herinnerde dat het verleden voorbij is.
‘Tanja…’
‘Je had in één ding gelijk: liefde vervliegt. Soms blijft er een warme herinnering achter, soms enkel leegte. Bij ons… is er niet veel over.’
En dat is niet genoeg om opnieuw te beginnen.
Hij keek alleen maar naar haar. Misschien had hij gehoopt dat ze hem zou omhelzen, zou huilen, zou zeggen dat ze op hem had gewacht. Maar niets van dat alles gebeurde.
‘Dus je vergeeft me niet?’ vroeg hij met gebroken stem.
Tanja schudde haar hoofd.
‘Ik vergeef je. Maar ik laat je niet meer toe in mijn leven.’
En ze deed de deur dicht.
Buiten huilde de wind. Vadim bleef nog even staan, maar klopte niet opnieuw aan.
Hij wist: dit was het einde.
Tanja liep van de deur weg, raakte haar gezicht aan. Haar hart klopte rustig.
Ze huilde niet. Ze was niet boos. Ze twijfelde niet.
Op dat moment kwam de vierjarige Sashka de gang in gerend.
‘Mama, wie was dat?’
Tanja glimlachte en knielde voor hem neer.
‘Iemand uit het verleden, Sashka.’
De jongen sloeg zijn armen stevig om haar heen.
‘Geeft niet. Kom, we gaan spelen!’
‘Goed, maar eerst tandenpoetsen, afgesproken?’ zei ze zachtjes.
Sashka fronste even, maar knikte en rende naar de badkamer.
Tanja leunde tegen de muur, sloot haar ogen en haalde diep adem.
Het huis was rustig. Stil.
Ze ging naar de keuken, zette water op voor thee en keek uit het raam naar haar spiegelbeeld.
De vrouw die haar aankeek was sterk. Ze had pijn, verraad en teleurstelling overleefd – maar was niet gebroken. Drie jaar geleden had haar man haar verlaten met een baby voor een andere vrouw.
En zij… ze had standgehouden. Ze was sterker geworden. Ze had medelijden met Vadim, maar hield niet meer van hem.
Voor haar lag een nieuw leven. Een leven zonder verleden. Ze leefde nu voor zichzelf en haar kind.
En Vadim… hij zou dat ook moeten leren.
Zoals zij het had geleerd.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
