Het ex-mannetje besloot terug te komen na drie jaar samenwonen met een ander, maar hij had niet verwacht wat voor tegenstand hem te wachten stond
Ooit vertrok hij met opgeheven hoofd naar een andere vrouw. Nu stond hij gebogen voor haar deur, alsof het gewicht van al zijn fouten hem naar beneden drukte.
Zijn jas was gekreukt, zijn blik rusteloos, zijn gezicht onverzorgd – alles aan hem schreeuwde dat het leven hem had overmeesterd en hem zijn zekerheden had ontnomen. Zijn ogen straalden niet meer zoals vroeger – nu weerspiegelden ze alleen maar verwarring en stille hoop toen hij naar Tanja keek.
‘Zeg het maar,’ zei ze kalm, terwijl ze de deur een stukje opendeed, zonder hem echt binnen te laten.
Vadim haalde met een nerveus gebaar zijn hand door zijn haar en ademde diep in. Hij wist niet hoe hij moest beginnen.
‘Ik was dom, Tanja. Ik heb alles ingezien. Je hebt geen idee hoeveel spijt ik heb.’
Tanja glimlachte flauwtjes – niet boos, maar met stille berusting.
‘Wat precies heb je ingezien?’ vroeg ze terwijl ze haar armen over elkaar sloeg.
‘Dat ik een fout heb gemaakt. Jij was het beste dat me ooit is overkomen. Ik heb mijn gezin verruild… voor een illusie, begrijp je?’
‘Een illusie?’ herhaalde Tanja, terwijl ze hem recht aankeek.
‘Ik dacht dat ik je niet waard was. Dat ik te saai was, te gewoontjes.’
Vadim liet zijn hoofd zakken.
‘Ik was een dwaas. Ik dacht dat geluk lag in glans en lichtheid, niet in trouw, steun, de warmte van het thuis dat wij samen hadden…’
‘En nu die “lichtheid” verdwenen is, herinner je je mij weer?’
‘Mij, die geen tijd had voor een manicure of een perfecte coupe? Die je achterliet met schulden en lege muren?’
‘Tanja, ik…’
‘Toen heb jij gekozen. Nu ben ik aan de beurt.’
‘En weet je, Vadim?’ zei ze met een zachte glimlach. ‘Ik geloof je niet meer.’
Hij keek haar zwijgend aan. Vroeger zouden haar woorden hem hebben geslagen als een mokerslag – nu was hij slechts een man tegenover haar. Niet meer “de man van haar leven”, maar degene die ooit haar hart brak.
‘Wat wil je?’ vroeg ze na een stilte.
Vadim deed een stap naar voren, maar zij bewoog niet. Hij zag het en stopte.
‘Ik wil alles goedmaken. Terugkomen, als je me toelaat. Ik ben bereid om te vechten. Geef me een kans.’
Tanja sloeg haar ogen neer, en keek hem daarna opnieuw aan.
Hoeveel nachten had ze gedroomd om juist deze woorden te horen? Hoe vaak had ze zich voorgesteld dat hij zou komen, sorry zou zeggen, met tranen in zijn ogen? En nu het eindelijk gebeurde – voelde ze geen vreugde, geen opluchting. Alleen kalme rust.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
