— Wat heb je aan? — zei Gleb met afkeer, terwijl hij zijn vrouw langzaam en minachtend van top tot teen bekeek. — Je ziet eruit als een of andere tante van de markt! Begrijp je wel dat wij nu mensen met status zijn?
Elk woord sneed in Irina als een zweepslag. ‘Mensen met status’… Ze keek naar haar man, maar herkende hem niet meer. Waar was die bescheiden, lieve, een beetje verlegen jongen gebleven, aan wie ze twintig jaar geleden ‘ja’ zei?
Waar was degene met wie ze begonnen waren bij nul, die zich samen in een gehuurd kamertje wrongen op een krakend klapbed, instant noedels uit dozen aten en droomden van iets groters, van echt geluk?
En nu — hadden ze dat bereikt. Hun bouwbedrijf ‘Monolit’ was een van de meest gerespecteerde en succesvolle in de stad geworden. Ze hadden een kleine start omgetoverd tot een echte imperium. Maar nu bestond het woord ‘hun’ alleen nog in Irina’s herinnering.
Gleb leek haar bijdrage aan de gezamenlijke zaak uit te wissen, alsof het een onnodige kanttekening was. Hij gedroeg zich alsof hij alles zelf had opgebouwd, zonder haar, zonder haar slapeloze nachten, zonder haar kennis, zonder haar bloed en zweet.
Irina herinnerde zich alles. Hoe zij boven de begrotingen zat terwijl hij sliep, hoe ze elke cijfer controleerde zodat hun kwetsbare bedrijf niet zou instorten.
Ze herinnerde zich hoe ze de naam ‘Monolit’ had bedacht, zodat het een symbool van betrouwbaarheid zou worden, een steun waar je op kon vertrouwen. Maar Gleb was dat allang vergeten. Voor hem was ze nu slechts een ongemakkelijke herinnering aan het verleden, toen hij een gewone man was en geen ‘mensen met status’.
Hij stopte met haar als partner te zien, als gelijke. Hij hield haar uit de zaken, als iets overbodigs:
— Ira, bemoei je er niet mee, dit zijn mannenzaken, — zei hij droog als ze probeerde de nieuwe contracten te begrijpen.
— Ira, jouw taak is het huis en het comfort, — voegde hij koud toe toen ze vroeg naar grote uitgaven.
En toen verscheen Diana. Jong, brutaal, met scherpe nagels als klauwen en ogen vol kilte en berekening. Gleb verborg haar niet, integendeel — hij showde haar als een trofee, als een nieuwe dure ‘Mercedes’ waarmee hij wilde pronken voor de elite. Dit was niet zomaar een affaire — het was een wrede, cynische vernedering.
Irina voelde zich als een oud ding, dat in een hoek van het vergeten verleden was gegooid. Ze zag hoe haar plek in Gleb’s leven was ingenomen door een ander — jonger, opvallender, modieuzer. En ze begreep dat ze voor hem nu niet meer zijn vrouw, partner of liefde was, maar slechts een overbodig iemand die hem belemmert om op een nieuwe, ‘statusvolle’ manier te leven.
De ontknoping kwam op een regenachtige donderdag. Gleb was, zoals gewoonlijk, op een volgende ‘belangrijke zakenreis’. En op dat moment ging de deurbel scherp, dringend, bijna brutaal.
Irina deed de deur open en verstijfde. Diana stond op de drempel. Perfect kapsel, kasjmier mantel, perfecte make-up en die minachtende grijns die zelfs muren zou doen krimpen van schaamte.
— Mag ik binnenkomen? Of blijven we zo staan, als arme familieleden?
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
