— Leef, — zei ze. — Gewoon leven. Zonder mij.
Ze liep weg zonder om te kijken.
In het voorjaar verschoof Alina opnieuw de bloemen op de vensterbank.
Dit keer stonden de viooltjes stevig, met grote lila bloemen.
Ze keek ernaar en dacht dat het leven misschien toch opnieuw kan beginnen — niet met glimlachen en kussen, maar met stilte, waarin je eindelijk weer kunt ademen.
De telefoon op tafel trilde. Een nieuw bericht:
‘Alina, bedankt dat je toen naar mijn moeder bent gegaan. Zonder jou had ik het niet gered. Zorg goed voor jezelf. — R.’
Ze keek lang naar het scherm, verwijderde toen het bericht.
Ze draaide zich naar het raam, vulde een pot met verse aarde en fluisterde:
— Klaar. Nu — echt klaar.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
