— Dat betekent niet dat ik wil dat jullie doodgaan.
Roman zuchtte.
— Ze is nu thuis, alleen. Ik wilde een verzorgster inhuren, maar ze heeft die vrouw weggestuurd. Zegt dat ze eten steelt.
— Typisch, — zei Alina, en hoorde gelijk dat haar stem warm klonk. — Luister, als je wilt, kan ik bij haar langsgaan. Even kijken hoe het is.
— Jij? — Roman klonk oprecht verbaasd. — Na alles wat er gebeurd is?
— Ja, — antwoordde Alina zacht. — Niet voor haar. Voor mezelf. Om het af te sluiten.
Twee dagen later stond ze voor de deur van diezelfde studioflat. De deur ging niet direct open — binnen klonk gehoest, daarna zware stappen.
— O… jij bent het, — zei Galina Petrovna, terwijl ze zich tegen de deurpost afzette. Ze zag er uitgeput uit: ingevallen gezicht, ontstoken ogen.
— Mag ik binnenkomen? — vroeg Alina.
De schoonmoeder antwoordde niet, maar deed een stap achteruit.
Binnen rook het naar medicijnen en muf beddengoed. Op de tafel — een stapeltje pillen, daarnaast — een half opgegeten soep en een kop met opgedroogde koffieringen.
— Ik zit hier maar, ziek, — zei Galina Petrovna zacht, alsof ze zich wilde verontschuldigen. — Niemand komt. Zelfs mijn zoon niet.
— Verrast u dat? — antwoordde Alina kalm. — U heeft alles zelf kapotgemaakt.
— Ik wilde alleen maar dat hij bij me was, — fluisterde de schoonmoeder. — Dat hij zijn moeder niet zou vergeten.
— En u vergat dat hij nu een echtgenoot was, — zei Alina. — En dat hij een gezin had.
Galina Petrovna ging zitten, haar knieën omsluitend.
— Weet je, ik dacht dat ik alles kon herstellen. Dat hij me zou vergeven. Maar nu begrijp ik — het is te laat.
Alina haalde medicijnen, water en een schone handdoek uit haar tas.
Daarna warmde ze de soep op, waste de afwas. Alles — zwijgend.
Toen ze wilde vertrekken, zei Galina Petrovna zacht:
— Ik weet dat het mijn schuld is. Ik vraag geen vergeving. Alleen… bedankt dat je gekomen bent.
Alina knikte en ging weg.
Een week later belde Roman.
— Mam is er niet meer, — zei hij. — In haar slaap.
Alina zei niets. Ze kneep alleen in de telefoon tot die uit haar hand gleed.
De begrafenis was sober. Een paar buurvrouwen, de wijkarts, Roman en Alina.
Na de ceremonie liepen ze zwijgend over het pad van het kerkhof.
— Ze heeft aan je gedacht, — zei hij. — Vlak voor haar dood. Ze zei dat ze ongelijk had.
— Te laat, — antwoordde Alina.
— Te laat, — herhaalde hij.
Ze bleven bij de poort staan. De wind bewoog de takken van de populieren en bladeren vielen voor hun voeten.
— Weet je, — zei Roman zacht, — ik heb al die tijd aan ons gedacht. Aan dat het misschien nog goed kan komen.
Alina keek hem aan — in haar ogen geen woede, alleen vermoeidheid.
— Goedkomen? — herhaalde ze. — Rom, we hebben te veel verloren. Je moeder, ons huis, het vertrouwen in elkaar. Daar bouw je niets meer mee op.
Hij zweeg.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
