Jelena Viktorovna vertrok vroeg. Danila vermeed voorzichtig zijn vrouw.
Drie dagen lang dacht Nastja na over wat ze had gehoord. Danila gedroeg zich alsof er niets aan de hand was, maakte grappen bij het ontbijt en vertelde over zijn werk. Maar Nastja merkte dat hij haar stiekem in de gaten hield.
— Danila, — zei Nastja terwijl ze haar koffiekopje neerzette. — Waarom heb je het me nooit verteld?
Haar man glimlachte en haalde zijn schouders op.
— Niet elk meisje wil een man met een kind uit een vorige relatie, — antwoordde hij rustig. — Zeker niet met een kind dat niet bij zijn moeder woont.
Nastja fronste. Zijn onverschillige toon sneed door haar zenuwen.
— Maar van welk vertrouwen in een gezin kan je spreken als je zo’n belangrijke informatie hebt verborgen?
Danila haalde opnieuw zijn schouders op en nam een hap van zijn boterham.
— Ik zie het probleem niet. Nu weet je het.
Nastja keek naar haar man en begreep het. Hij zag werkelijk niets verkeerd aan zijn gedrag. Deze ontdekking raakte haar nog meer dan het nieuws over het kind.
Drie weken later. Nastja betrapte zichzelf er steeds vaker op dat ze haar man anders bekeek. Het vertrouwen dat maandenlang was opgebouwd, stortte in één klap in. Elk woord van hem wekte nu twijfels. Wat had hij haar nog meer niet verteld?
Danila leefde echter zijn gewone leven. Hij kwam thuis van zijn werk, at avondeten, keek televisie. Alsof er niets was gebeurd. Zijn onverschilligheid tegenover haar gevoelens maakte Nastja nog verdrietiger.
‘s Avonds viel een hevige regenbui. Nastja werd doorweekt terwijl ze van de bushalte naar huis liep. Haar sleutels trilden in haar handen terwijl ze het slot opende.
De deur ging open, en Nastja verstijfde in de deuropening. In de gang stonden dozen. Veel dozen. Minstens tien, in verschillende maten, sommige nog met plakband dicht.
— Danila! — riep Nastja terwijl ze de deur sloot. — Wat is dit?
Uit de tweede slaapkamer kwam haar man met een schroevendraaier in zijn hand. Zijn haar zat in de war, zijn T-shirt zat onder het stof.
— Ah, je bent al thuis, — zei Danila terwijl hij het zweet van zijn voorhoofd veegde met de achterkant van zijn hand. — Hoe gaat het op het werk?
— Danila, wat gebeurt hier? — herhaalde Nastja, wijzend naar de dozen.
Haar man keek haar aan alsof ze een rare vraag stelde.
— Mijn familie verhuist hierheen, — antwoordde hij eenvoudig. — Naar dit appartement. Mama heeft haar spullen al ingepakt, en ik maak de kamer klaar voor Artem.
Nastja stond bevroren bij de deur. Het koude water van haar doorweekte jas drupte op de vloer, maar ze merkte het nauwelijks. De wereld leek onwerkelijk.
— Het appartement is ruim, — vervolgde Danila, alsof hij over het weer sprak. — Mijn moeder en mijn zoon gaan nu bij ons wonen. De tweede slaapkamer is voor mijn zoon, en in de woonkamer woont mijn moeder. We moeten wat meubels bijkopen, maar dat komt allemaal goed.
Nastja trok haar natte schoenen uit en liep naar de tweede slaapkamer. Danila volgde haar. De kamer was volledig opnieuw ingericht. Nieuwe planken langs de muur, haar bureau naar een hoek verplaatst, het bed gedemonteerd en opgeborgen.
— Waarom gebeurt deze verhuizing eigenlijk? — vroeg Nastja terwijl ze rondkeek.
Danila grinnikte en legde de schroevendraaier op de vensterbank.
— Mijn moeder is al op leeftijd, ze kan niet alleen voor het kind zorgen, — legde hij onverschillig uit. — Ze heeft hulp nodig.
— Hulp? — vroeg Nastja verbaasd.
— Ja, jij gaat koken en schoonmaken, en mijn moeder houdt toezicht op mijn zoon, — knikte Danila. — En mijn zoon heeft moederlijke hulp nodig, jij wordt dat voor hem.
Nastja draaide zich abrupt om en liep naar de keuken. Haar handen trilden terwijl ze water in een glas schonk.
— Is het Danila’s zoon? — vroeg Nastja terwijl ze het glas op tafel zette.
Danila hief verbaasd zijn wenkbrauwen.
— Maar dit is mijn kind, het is eigenlijk al de onze, — zei hij, alsof hij iets vanzelfsprekends uitlegde.
Nastja barstte los. Alles wat zich in de afgelopen weken had opgehoopt, kwam eruit.
— Ik wist niets van een kind! — riep ze. — Ik heb me niet aangemeld om een vreemde jongen op te voeden! Ik wil nog niet eens mijn eigen kinderen, laat staan die van een ander!
Danila probeerde haar te onderbreken, maar Nastja liet hem geen woord zeggen.
— Dit appartement is van mij voor het huwelijk. En zonder mijn toestemming zal hier niemand in trekken!
Danila verloor zijn zelfbeheersing.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
