– Het appartement is ruim. Mijn moeder en mijn zoon gaan nu bij ons wonen, – “verrassend nieuws,” zei mijn man.
Nastja spreidde een ander overhemd van Danila op het bed en hing het netjes in de kast. Hij had meer spullen dan ze had gedacht, maar er was genoeg ruimte.
— Waar zal ik je boeken neerleggen? — vroeg Nastja terwijl ze een stapel technische literatuur in haar handen hield.
— Op het bovenste plankje, als je het niet erg vindt, — antwoordde Danila terwijl hij zijn sokken in de ladekast legde. — Zonnetje, kun je je voorstellen hoe geweldig het is dat we nu samenwonen?
Nastja glimlachte en knikte. Nog maar gisteren had hij haar ten huwelijk gevraagd, en vandaag regelden ze al hun gezamenlijke huishouden. De drie maanden tot het huwelijk zouden voorbijvliegen.
— Danie, heb je geen spijt dat we alles zo snel hebben besloten? — Nastja streek over zijn wang.
— Geen seconde, — Danila omhelsde haar rond de taille. — Jij bent het mooiste meisje ter wereld. Zo’n schoonheid moet gekoesterd worden en nooit losgelaten.
Nastja drukte zich tegen hem aan en genoot van zijn warmte. Ze kon haar geluk nauwelijks geloven.
Drie maanden later was die dag eindelijk aangebroken. De muziek speelde zacht, de gasten dansten en lachten. Nastja draaide in haar hagelwitte jurk met haar man in het midden van de zaal. Danila fluisterde haar complimenten in het oor en ze bloosde van genoegen.
— Beste pasgetrouwden! — stond schoonmoeder Jelena Viktorovna op met een glas in haar hand. — Ik wil een paar warme woorden zeggen over jullie prachtige stel.
Alle gasten werden stil en richtten hun aandacht op de elegante vrouw van middelbare leeftijd.
— Lieve Nastja, je hebt mijn zoon echt gelukkig gemaakt. Danila, jongen, zorg goed voor dit prachtige meisje. Moge jullie liefde elke dag sterker worden!
Nastja was geraakt door deze hartelijke woorden. Haar schoonmoeder was altijd vriendelijk en attent geweest.
— Hartelijk dank, — fluisterde Nastja toen Jelena Viktorovna naar hen toe kwam om hen persoonlijk te feliciteren.
— Waarvoor, dochterlief? We zijn nu één familie.
Onopgemerkt waren drie maanden van hun getrouwde leven voorbijgegaan. Nastja was nog steeds niet gewend aan haar nieuwe achternaam op de documenten en vergat soms te reageren als men haar bij naam noemde.
Er werd op de deur geklopt.
— Jelena Viktorovna! — glimlachte Nastja terwijl ze de deur opendeed voor haar schoonmoeder. — Kom binnen, we hebben u verwacht.
— Lieve Nastja, — begroette de schoonmoeder warm. — Hoe gaat het, dochterlief?
– Het appartement is ruim. Mijn moeder en mijn zoon gaan nu bij ons wonen, – “verrassend nieuws,” zei mijn man.
Ze liepen naar de keuken, waar Danila al aan de gedekte tafel zat. Jelena Viktorovna ging naast haar zoon zitten en ze begonnen vrolijk de familienieuwtjes te bespreken.
— Hoe gaat het met je werk, jongen? — vroeg de schoonmoeder terwijl ze wat salade opschepte.
— Goed, mama, we hebben een nieuw project gestart, — antwoordde Danila terwijl hij thee inschonk. — En met jou, hoe gaat het?
Nastja luisterde naar hun gesprek en was blij dat ze zo’n hecht gezin hadden. Maar plotseling werd Jelena Viktorovnas gezichtsuitdrukking ernstig.
— Danila, — zei de schoonmoeder terwijl ze haar vork neerlegde. — Het is tijd om Nastja iets te vertellen.
Nastja voelde een knoop in haar maag. Danila keek weg en wreef zenuwachtig over zijn handen.
— Nastja, zonnetje, — begon haar man zacht. — Ik heb een zoon. Hij is negen jaar oud en heet Artem.
Nastja verstijfde. De wereld leek stil te staan. Danila bleef praten, maar ze kon zijn woorden nauwelijks verwerken.
— Ik ben eerder getrouwd geweest, maar zij vertrok meteen na de scheiding, — zijn stem beefde. — Artem woont al drie jaar bij zijn moeder.
— Lieve Nastja, — mengde Jelena Viktorovna zich zacht in het gesprek. — Een kind is geen belemmering voor echte liefde. Als je Danila echt liefhebt, verandert deze informatie niets, toch?
Nastja keek naar beiden en kon geen woord uitbrengen. Danila had nooit over een kind gesproken. Niet één keer in al die tijd dat ze een relatie hadden.
— Nastja, je ziet zo bleek, — merkte Jelena Viktorovna op. — Drink wat water.
Nastja nam automatisch een glas. In haar hoofd draaiden duizelingwekkende gedachten. Negen jaar. Het kind is negen jaar oud. En Danila had zijn zoon voor haar verborgen gehouden.
— Artem is een heel goede jongen, — vervolgde de schoonmoeder zacht. — Slim en beleefd. Je zult van hem houden, dochterlief.
Nastja stond op van de tafel en fluisterde zwak:
— Ik moet even nadenken.
Danila probeerde haar hand vast te pakken, maar Nastja trok zich terug en verliet de keuken.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
