Tranen stroomden over haar wangen, ze probeerde ze niet weg te vegen. Alles stortte in één klap in. Hun knusse nestje, hun plannen voor de toekomst.
— Nadja, waarom maak je er zo’n drama van? — Jevgeni stond op en probeerde zijn vrouw te omhelzen, maar zij week achteruit. — Het komt goed. Mama is een geweldige kok, ze zal voor ons koken. Papa kan helpen met het balkon.
— Ik wil helemaal niet dat iemand voor me kookt! — riep Nadezjda. — Ik wil gewoon in mijn eigen huis wonen! Alleen wij twee!
— Ze zijn toch geen vreemden, — fronste Jevgeni. — Het zijn mijn ouders.
— En wie ben ik voor jou dan?! — Nadezjda keek hem door haar tranen heen aan. — Niets? Een nul?!
Jevgeni zweeg. Nadezjda begreep — ze had geen keus. Het appartement stond weliswaar op beider naam, maar feitelijk had Jevgeni de beslissing al genomen. Voor haar. Zonder haar.
Het leven veranderde drastisch. Galina Petrovna nam de keuken in beslag, kookte zoals het haar uitkwam en volgens haar eigen schema. Viktor Ivanovitsj bezette de woonkamer, voortdurend tv-kijkend op maximaal volume.
— Nadja, waarom is de koffie niet versgemalen? — vroeg de schoonmoeder ’s ochtends. — Zjenja drinkt alleen gemalen koffie.
— Nadja, je bent weer laat thuisgekomen, — verweet de schoonvader haar. — Eerlijke vrouwen zijn om zeven uur al thuis.
Nadezjda zweeg. Wat kon ze zeggen? Dit was niet langer haar huis. Dit was het appartement van Jevgeni’s ouders, waar ze haar grootmoedig hadden toegestaan te blijven.
— Kijk eens wat voor gordijnen ik voor jullie slaapkamer heb gekocht! — Galina Petrovna liet trots felgele gordijnen met ruches zien.
— Maar we hebben al gordijnen, — wierp Nadezjda zwak tegen.
— Die van jou? — De schoonmoeder wuifde minachtend. — Ze zijn saai. Deze zijn veel beter!
Nadezjda keek hoe haar zorgvuldig gekozen interieur werd overspoeld door de smaak van haar schoonmoeder. Haar dierbare spulletjes werden vervangen door smakeloze beeldjes. Geliefde foto’s in lijsten maakten plaats voor portretten van verre familieleden van Jevgeni.
— Zjenja, praat met je moeder, — vroeg Nadezjda ’s avonds. — Ze heeft alle meubels in de woonkamer verplaatst.
— Nou en? — wuifde haar man weg. — Zij vindt het zo prettiger.
— En ik dan?! — probeerde Nadezjda hem te bereiken. — Voor mij is het niet prettig!
— Stel je niet zo aan, — Jevgeni draaide zich van haar af. — Je went er wel aan.
Maar Nadezjda wende er niet aan. Met elke dag werd het alleen maar erger. Ze stopte met lachen. Haar glimlach verdween volledig. ’s Avonds sloot ze zich op in de slaapkamer, met haar gezicht in het kussen.
— Je ziet er zo bleek uit, — merkte een collega op. — Gaat alles wel goed?
— Ja, — Nadezjda glimlachte geforceerd. — Gewoon moe.
Ze bleef expres langer op haar werk. Thuis… kon je dat nog wel thuis noemen, een plek waar je niemand bent?
Zo ging er een jaar voorbij. Nadezjda viel af, donkere kringen trokken onder haar ogen. Ze bewoog zich als een schim door het appartement, bang om iemand tegen te komen.
Haar verjaardag kwam ongemerkt dichterbij. Nadezjda bereidde niets voor. Wat had het voor zin? Niemand zou er toch aan denken.
Op haar werk wisten de collega’s niets van haar verjaardag — Nadezjda had het niemand verteld. De telefoon bleef de hele dag stil. Pas tegen de avond kwam er een bericht van haar ouders: “Lieve dochter, gefeliciteerd! Kom bij ons langs!”
Zonder aarzelen stapte Nadezjda in de auto. Haar ouders woonden een uur verderop, in een klein tweekamerappartement.
— Nadjoesja! — haar moeder omhelsde haar op de drempel. — Je bent helemaal mager geworden! Kom snel binnen!
Op tafel stond een taart met kaarsjes. Papa schonk thee in, mama was druk met bordjes.
— Doe een wens! — zei haar moeder terwijl ze de kaarsjes aanstak.
Nadezjda sloot haar ogen. “Ik wil gelukkig zijn. Ik wil dat ik over een jaar, op mijn volgende verjaardag, gelukkig ben.” In één adem blies ze de kaarsjes uit.
— Wat heb je gewenst? — vroeg haar vader.
— Als ik het zeg, komt het niet uit, — probeerde Nadezjda te glimlachen.
Haar ouders wisselden een blik. Ze zagen wat er van hun dochter geworden was. Maar ze zwegen, om zich niet te bemoeien.
Laat op de avond keerde Nadezjda terug naar huis. In het appartement brandde licht, uit de keuken klonken stemmen.
— Eindelijk! — Galina Petrovna stak haar hoofd om de hoek. — Waar liep je rond? Wie moet hier opruimen en afwassen?
— Ik was bij mijn ouders, — antwoordde Nadezjda zacht.
— Je had het wel kunnen zeggen! — mopperde Viktor Ivanovitsj.
— Waar is Zjenja? — vroeg Nadezjda terwijl ze haar jas uittrok.
— Ligt op de bank, — zei de schoonmoeder achteloos. — Moe van zijn werk.
Nadezjda liep de woonkamer in. Jevgeni keek geen moment weg van de televisie.
— Hoi.
— Hoi, — mompelde haar man. — Waar was je?
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
