Haar vader. Vervolgens zweefde haar vinger boven het veld “Bedrag”. Igor boog zich onwillekeurig naar voren om te kijken. Ze typte rustig, cijfer voor cijfer, precies dat getal. Niet honderdtachtigduizend. Niet honderdtweeëntachtig. Maar exact: 182.450. Tot op de laatste roebel.
Ze drukte op “Doorgaan”, daarna op “Bevestigen”. Op het scherm verscheen een vinkje en de melding “Overboeking voltooid”. Lena legde de telefoon met het scherm naar boven op tafel, zodat hij het kon zien. Het bewijs was onweerlegbaar. Het geld was weg.
— Wat… wat heb je gedaan? — fluisterde hij. Zijn woede was verdwenen, achtergelaten was alleen een kille, kleverige angst.
— Ik heb de balans hersteld, — antwoordde ze met diezelfde vlakke stem. — Ik heb zojuist 182.450 roebel van mijn rekening naar mijn vader overgemaakt. Dat is nu mijn persoonlijke buffer. Laten we het herstel van evenwicht noemen voor het afgelopen jaar.
Een compensatie voor mijn tijd, mijn geld en zijn volledige afwezigheid in ons waardensysteem. En nu, — ze keek hem recht in de ogen, en voor het eerst zag hij daar niet de kilte, maar iets dat leek op de gloed van gesmolten metaal, — nu we quitte staan, kunnen we opnieuw beginnen.
Ze pauzeerde, zodat hij de volle omvang van het gebeurde kon beseffen.
— Vanaf vandaag gelden er nieuwe regels. Elke hulp aan welke kant dan ook — strikt vijftig-vijftig. Moet jouw moeder een hek schilderen? Prima.
Dan gaan we samen en besteden we er ons gezamenlijke weekend aan, of we huren samen een werker in en betalen hem ieder de helft. Moet mijn vader een kast in elkaar zetten? Zelfde principe. Heb jij geen tijd of zin om mijn ouders te helpen? Geweldig. Dan heb ik geen geld of tijd om de jouwe te helpen. Heel eenvoudig.
Igor keek naar haar, en het leek hem alsof er niet zijn vrouw voor hem zat, maar een robot die haar had vervangen. Een machine die de juiste, logische dingen zei, maar in wiens stem geen greintje menselijkheid klonk.
Zijn wereld, gebouwd op de vertrouwde, onuitgesproken afspraken, waarin zijn familie altijd prioriteit had en de hare op de achtergrond stond, stortte op één ochtend in. Hij wilde schreeuwen, de vervloekte laptop van tafel vegen, haar bij de schouders grijpen en door elkaar schudden om de oude Lena terug te krijgen.
Maar hij zag in haar ogen — die oude Lena bestond niet meer. Dit koude, berekenende mechanisme was haar nieuwe wezen, en hij begreep dat schreeuwen hier niets zou uithalen. Hij had niet een ruzie verloren. Hij had een oorlog verloren, zonder zelfs te beseffen dat die begonnen was.
De week die volgde op die ochtend was ondraaglijk. Ze leefden in hetzelfde appartement als twee vijandige staten die een wapenstilstand hadden gesloten. De lucht was geladen met spanning. Ze spraken nauwelijks, wisselden alleen korte, functionele zinnen uit.
Maar achter die stilte schuilde een storm. Igor verwachtte dat zij zou breken, dat haar systeem zou haperen, dat ze die koude oorlog niet zou volhouden en zou terugkeren naar hun oude gewoontes. Hij wachtte op een kans om terugslaan, om haar de absurditeit van haar “contract” te bewijzen. En die kans deed zich voor.
Op een avond kwam Lena naar hem toe, terwijl hij tv keek. Ze ging niet naast hem zitten. Ze bleef staan op haar denkbeeldige helft van de kamer.
— Mijn vader heeft een schuifkast gekocht. Een grote. Het in elkaar zetten is vrij ingewikkeld. Ik heb hem gezegd dat we zaterdag zouden kunnen helpen. Je hebt twee opties. Optie A: we gaan samen en besteden er de dag aan. Optie B: we huren een monteur in. Ik heb de prijzen bekeken, dat kost zesduizend. Drie van jou, drie van mij. Welke optie kies jij?
Ze sprak alsof ze hem een keuzepakket van een telecomprovider aanbood. Igor voelde een steek van leedvermaak. Daar was het dan, haar eerste test. En hij zou hem met een daverende knal laten mislukken. Hij zou haar laten zien hoe haar steriele wiskunde te pletter liep op de riffen van het echte leven.
— Natuurlijk gaan we helpen, — zei hij met gemaakte hartelijkheid. — Waarom betalen als we het zelf kunnen doen? Je vader zal blij zijn.
Op zaterdag zette hij zijn kleine sabotage in gang. Eerst sliep hij uit, daarna treuzelde hij eindeloos, onder het mom dat hij dringend op wat werkmails moest antwoorden. Uiteindelijk kwamen ze twee uur later dan gepland bij haar vader aan. Nikolaj Petrovitsj, die ongemakkelijk tussen de dozen met kastonderdelen heen en weer schuifelde, ontving hen met een mengeling van opluchting en verlegenheid.
Igor ging enthousiast aan de slag, maar deed alles met een nauwelijks merkbare slordigheid. Hij haalde “per ongeluk” panelen door elkaar, liet schroeven vallen, draaide bouten niet helemaal vast en nam voortdurend de telefoon op. Hij schold niet, maakte geen ruzie — hij straalde enkel een aura van passief-agressieve sabotage uit, waardoor de montage veranderde in een trage, uitputtende marteling.
Lena zweeg.
Ze werkte voor twee, corrigeerde zijn fouten, reikte de juiste onderdelen aan en raadpleegde de handleiding. Geen enkel verwijt kwam over haar lippen. Ze keek slechts toe. Haar stilte was beangstigender dan welke schreeuw dan ook. Tegen de avond stond de kast eindelijk overeind — scheef, met slecht sluitende deuren — en Igor voelde zich de overwinnaar. Hij had bewezen dat haar systeem fictie was.
Dat je een mens niet kon dwingen om met oprechte inzet te helpen.
Drie dagen later ging de telefoon. Het was zijn zus Anja. Haar stem klonk gejaagd. Ze moest dringend naar een arts, maar haar man zat vast in de file.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
