Jana lag in de berm. Ze was net weer bij bewustzijn gekomen. Haar tot bloedens toe gehavend gezicht klopte pijnlijk, haar uit de kom geraakte schouder brandde. Haar hele lichaam voelde als één grote wond.
De pijn verduisterde haar bewustzijn. Jana verloor af en toe weer het besef, om daarna terug te keren naar de realiteit…
‘Kom, liefje, we gaan naar huis. Ben je weer genoeg gaan wandelen vandaag? Ga je niet zo lastig doen als gisteren, hè, Zoika?’ — de oude Semjonovna sprak zoals gewoonlijk tegen haar geit.
Ze kwamen terug van een weitje verderop, waar het gras sappiger was en de auto’s met hun kwalijke uitlaatgassen verder weg bleven.
Plots zag Semjonovna iets in het gras waardoor haar oude handen en benen begonnen te trillen.
‘Heilige God! Wat is dit… Hoe kan dit…’
De bejaarde vrouw hoorde hoe het meisje dat in de berm lag kreunde.
‘Leeft ze?! O, mijn God! We moeten een ambulance bellen! Wacht, wacht… waar is dat ding!? Ah, gevonden.’ — Semjonovna haalde vanonder haar schort een oud mobieltje tevoorschijn dat ze van haar kleinzoon had gekregen.
Nadat ze de hulpdiensten had gebeld, probeerde Semjonovna het arme kind op de een of andere manier te helpen. Ze zag dat het hele gezicht van het meisje onder het bloed zat. De oude vrouw haalde een zakdoek tevoorschijn en probeerde het bloed weg te vegen.
Toen kreunde Jana weer, en toen ze de grootmoeder naast zich zag, fluisterde ze: ‘Dokter… ik heb een dokter nodig.’
‘Ze zijn onderweg, liefje. Ik heb de ambulance al gebeld en alles verteld. Ze komen zo, hou vol.’
‘Het kind…’ — Jana verloor weer haar bewustzijn. — ‘Mijn kind…’
‘Welk kind?’ — schrok Semjonovna. — ‘Er was niemand bij je. Je lag hier helemaal alleen.’
Maar toen viel haar blik op de buik van het meisje.
‘God almachtig! Ze is hoogzwanger!’
Toen de ambulance arriveerde, was het eerste wat Semjonovna meldde, dat het meisje zwanger was.
‘Dank u wel, oma, voor uw hulp. We doen alles wat we kunnen…’
Op een dag liep Jana zoals gewoonlijk door de gangen en kwam bij een ruimte waar onder een glazen koepel een piepkleine baby lag. Jana keek door de glazen deur naar dat kleintje, en in haar hart ontstond zo’n scherpe medelijden met dit hulpeloze wezentje dat de tranen vanzelf begonnen te stromen…
‘Wat een arme ziel,’ zei een verpleegster die kwam aanlopen. ‘De moeder is omgekomen, maar zij heeft het overleefd. Tegen alle verwachtingen in. Zo klein nog, veel te vroeg om geboren te worden… Nu proberen we haar erdoorheen te helpen.’
Jana ging terug naar haar kamer, maar haar hart bleef daar, bij dat arme kleintje. Ze begreep dat het meisje waarschijnlijk nog familie had. En dat ze haar zouden meenemen. Ze móést alles te weten komen…
Die nacht sliep Jana geen minuut, en ’s ochtends vroeg rende ze bijna naar het kantoor van het hoofd van de afdeling.
‘Goedemorgen, dokter. Ik wilde u iets vragen over het meisje in de couveuse… Haar moeder is toch overleden? Zou u mij misschien kunnen laten weten als niemand het kind komt ophalen… Breng haar alstublieft niet naar een kindertehuis. Ik wil haar bij mij nemen.’
De dokter glimlachte.
‘Hoe voelt u zich? Het feit dat u over dit meisje begint, geeft me reden om te denken dat het al veel beter met u gaat. Ja, dit kind heeft niemand meer. Beide ouders zijn bij het ongeluk omgekomen: de vader meteen, de moeder op de operatietafel.
De overgebleven familieleden hebben al laten weten dat ze het kind niet zullen ophalen. Dus herstel verder, verzamel uw krachten — die zult u binnenkort hard nodig hebben!’
… Vandaag vieren Jana en Angelina feest — het is de verjaardag van het meisje. Een heel jaar heeft haar dochter nu in deze wereld geleefd. Haar vreugde, haar wonder. Een ware Engel, door de hemel geschonken als troost voor een vrouw die gebroken was van verdriet.
Jana probeert niet meer terug te denken aan de vreselijke periode van haar leven en aan dat monster dat ooit haar man was. Hij is er niet meer. Uit angst voor zijn verdiende straf pleegde hij zelfmoord terwijl Jana nog in het ziekenhuis lag.
Moge dit kleine gezin nog vele, vele van zulke feestdagen hebben. En wie weet — misschien wordt het met de tijd niet eens zo klein meer…
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
