‘We moeten praten,’ zei mama terwijl ze een stap naar voren deed.
Ik week niet terug.
‘Waarover?’
‘Vera, laat ons hier niet op de gang praten,’ fronste vader. ‘Laat ons binnen.’
Ik klemde mijn kaken op elkaar, maar ging toch opzij. Ze kwamen binnen en trokken niet eens hun schoenen uit, alsof ze niet van plan waren lang te blijven.
‘Ik weet waarom jullie hier zijn. Het geld is op? Kunnen jullie de lening niet betalen?’
Mama sloeg meteen haar handen in de lucht.
‘Vera, wat is dat voor toon! Je doet alsof we vreemden zijn!’
‘Zijn jullie dat dan niet?’ bitste ik, terwijl de ergernis in mij opborrelde. ‘Waren jullie het niet die besloten hebben dat er voor mij geen plaats is in deze familie? Ik besta voor jullie alleen als er iets betaald moet worden.’
Vader zuchtte zwaar en wreef over zijn gezicht.
‘Het is niet zoals jij denkt. We wilden alleen dat Kira veilig was. Jij hebt een baan, je bent zelfstandig. Jij redt je wel. En zij…’
‘En zij?’ Ik draaide me scherp naar mijn zus. ‘Heb jij ooit geprobeerd om zelf je problemen op te lossen?’
Kira snoof en keek weg.
‘Daar ga je weer. Niet iedereen heeft zoveel geluk als jij.’
‘Geluk?’ Bittere lach brak door. ‘Noem jij dit geluk? Jarenlang heb ik alles betaald, omdat ik niet wilde dat onze ouders zouden verdrinken in schulden, en jij zat erbij met gevouwen handen, zeker dat iemand anders alles wel voor je zou regelen.’
‘Vera…’ mama deed een stap naar me toe, maar ik week terug. ‘Het is echt zwaar voor ons. De lening… je weet hoe hoog de rente nu is. Als we niet op tijd betalen, krijgen we boetes. Wil je dat soms?’
Ik keek naar hen. Naar hun bezorgde, maar niet berouwvolle gezichten. Ze beseften niet eens wat ze hadden gedaan. Ze dachten alleen maar dat ik, zoals altijd, alles wel voor hen zou oplossen. Dat ik mijn gekrenkte trots zou inslikken, mijn laatste geld zou geven en hen op mijn rug zou blijven dragen.
‘Ja, dat wil ik,’ antwoordde ik kalm.
Er viel een stilte. Dicht, verstikkend.
Mama sloeg een hand voor haar mond, vader werd rood, en Kira blies ongelovig de lucht uit.
‘Vera, dat kun je niet menen…’
‘Dat kan ik wel,’ onderbrak ik haar. ‘En ik doe het ook. Ik betaal niet langer voor jullie. Ik ben er klaar mee.’
Ze keken naar me alsof ik net had gezegd dat ik niet meer van hen hield. Maar de waarheid was eenvoudiger: ik was gewoon gestopt mezelf te laten gebruiken.
Ik deed de deur open.
‘Tijd voor jullie om te gaan.’
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
