Hebben jullie alles aan mijn zus overgedragen? Nou, prima — laat zij dan maar jullie schulden afbetalen. Ik geef geen cent meer!
Al mijn twijfels over mijn plaats in de familie verdwenen op het moment dat ik per toeval het testament vond.
Ik was in het appartement van mijn ouders — hetzelfde waar mijn jeugd voorbijging en waar ik de afgelopen vijf jaar voor had gezorgd: ik betaalde de rekeningen, kocht boodschappen, financierde de reparatie van het dak, huurde een schoonmaakster in. Ik deed alles om dit huis levend te houden, terwijl mijn jongere zus Kira zich gedroeg alsof de wereld haar vanzelf iets verschuldigd was. Zonder werk, altijd op zoek naar zichzelf, klaagde ze voortdurend dat het leven haar oneerlijk behandelde en haar geen “gouden tickets” had toegeschoven.
Die dag hielp ik mijn moeder met de boekhouding — ze raakte altijd in de war met de rekeningen, en ik kwam langs om alles op orde te brengen. Terwijl ik stapels papieren doorzocht, zag ik een map met het opschrift “testament”. Er ging iets door me heen. Ik wist dat het niet netjes was om in andermans documenten te neuzen, maar dit ging mij rechtstreeks aan. Ik hield hen overeind, dus had ik het recht om te weten hoe ze de toekomst wilden regelen.
Maar wat ik daar las, was een complete verrassing.
Het appartement en het buitenhuis — alles ging naar Kira. Ik werd niet eens genoemd, behalve een paar formele zinnetjes dat ze ons evenveel liefhadden.
Er kromp iets zo hard in mij samen dat ademen moeilijk werd. Al die jaren, al mijn inspanningen — geld, tijd, zorg. Ik betaalde voor dit huis, voor eten, voor moeders behandeling, ik steunde het gezin toen vader zijn baan verloor. En nu… vonden ze het niet eens nodig om mij iets na te laten? Alles zou gaan naar degene die geen dag voor hen had gezorgd?
Ik weet niet hoe lang ik daar zat, het testament in mijn handen geklemd, tot mama de kamer binnenkwam.
— Vera, wat is er? — In haar stem klonk bezorgdheid.
Ik hief het document op en keek haar recht in de ogen.
— Is dit waar? Alles gaat naar Kira?
Mama fronste en antwoordde niet meteen. Ze keek naar het testament en zuchtte zwaar.
— Lieverd, je weet hoe Kira is… voor haar is het moeilijker. Ze is zo gevoelig…
Ik klapte de map abrupt dicht.
— En dachten jullie ook aan mij? Of ben ik gewoon een melkkoe die jullie mogen gebruiken totdat ze eindelijk haar eigen problemen gaat oplossen?
Mama klemde haar lippen op elkaar. Vader, die het gesprek vanuit de andere kamer had gehoord, kwam binnen.
— Vera, begin hier niet over, — zijn stem klonk moe. — Het is niet wat jij denkt.
— Hoe dan wel? — vroeg ik koel. — Ik betaal jullie rekeningen, de lening, terwijl Kira niets doet. En wie krijgt het appartement?
Papa stak zijn handen in zijn zakken en keek naar me alsof ik een probleem was dat opgelost moest worden.
— Vera, jij bent zelfstandig. Je hebt een goede baan, stabiliteit. En Kira… als wij er niet meer zijn, zal ze niemand hebben om op terug te vallen.
Ik lachte bitter.
— Niemand om op terug te vallen? Op wie leunde ze al die jaren dan? En jullie? Op wie rekenden jullie? Misschien had ik ook hulpeloos moeten zijn, zodat jullie me eindelijk zouden opmerken?
— Zeg dat niet, — mama vouwde haar handen samen. — Jij bent toch onze dochter.
— Waarom voel ik me dan een vreemde?
Er kwam geen antwoord. Alleen een drukkende stilte.
Langzaam legde ik de map terug op tafel en ging rechtop staan.
— Ik heb het begrepen. Nu weet ik waar ik hoor.
Ik draaide me om en liep naar de deur. Mama riep me nog, maar ik wilde hun uitleg niet meer horen.
Ik besefte dat me moeilijke tijden te wachten stonden, en de eerste stap naar een nieuw leven was het besluit om niet langer de kosten van mijn ouders te betalen. Laat ze hun eigen problemen oplossen.
Het bleef ongeveer twee weken stil. Ik denk dat ze eerst dachten dat ik gewoon boos was, zoals altijd, en dat ik snel, zoals altijd, zou toegeven. Misschien wachtten ze erop dat ik zou afkoelen en mijn beslissing zou intrekken. Maar de dagen gingen voorbij, en ik belde niet, stuurde geen enkel bericht. En vooral — er kwam geen geld.
Toen trilde mijn telefoon: een bericht van mijn vader:
“De vervaldatum van de lening komt eraan.”
Dat was alles. Geen “Hoe gaat het met je, Vera?”, geen “Sorry voor wat er gebeurd is”, geen “We waarderen alles wat je voor ons hebt gedaan”. Alleen een kille, zakelijke mededeling, alsof ik nog steeds hun persoonlijke pinautomaat was, waar ze altijd terecht konden.
Ik glimlachte wrang — het was belachelijk voorspelbaar. Ze geloofden echt dat ze zomaar konden aankloppen, geld eisen alsof er niets gebeurd was, en dat ik braaf hun regels zou blijven volgen. Besloten dat ik niet belangrijk was? Prima, regel het dan zelf.
Ik typte snel een antwoord:
“Ik denk dat Kira het wel aankan, het appartement is tenslotte van haar.”
Precies vijf minuten later ging de telefoon: mama belde. Ik negeerde het gesprek. Even later kwam een bericht:
“Vera, alsjeblieft, wees niet zo. We moeten praten.”
Oh, nu moesten ze praten. Nu de rekeningen zich opstapelden, nu de werkelijkheid hen eindelijk had ingehaald. Nu ik niet langer hun reddingsboei was.
De keuze is gemaakt. Leef er nu maar mee.
De ochtend begon met hard kloppen op de deur. Luid, eisend, alsof ik geen recht had om niet open te doen. Ik wist wie het was.
Op de drempel stonden mijn ouders. Mama met strak op elkaar geperste lippen, haar ogen een beetje rood, alsof ze net had gehuild of op het punt stond dat te doen. Vader met een stenen gezicht, zijn handen in zijn zakken. Kira stond iets verder naar achter, in haar gebruikelijke houding van verongelijktheid, met gekruiste armen en het gezicht van iemand die tegen haar zin was meegesleurd.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
