— Heb jij mijn appartement erdoor gejaagd om de grillen van je moeder te bevredigen? Dan slaap je maar bij haar, desnoods in het portiek! — riep ik terwijl ik de papieren bij elkaar raapte.
Anna was stof aan het afnemen van de boekenplanken toen ze het vertrouwde geluid van een sleutel in het slot hoorde. Igor kwam zoals gewoonlijk om half zeven ’s avonds thuis van zijn werk. Drieëndertig jaar leven hadden de vrouw geleerd de regelmaat en voorspelbaarheid te waarderen. Het leek alsof het echtpaar een heel gewoon leven leidde — werk, zeldzame bezoekjes aan vrienden, bescheiden plannen voor de toekomst.
Het appartement waar Anna en Igor woonden, was eigendom van de vrouw. Een driekamerchroesjtsjovka in een rustige wijk van de stad was het huis geworden voor het jonge gezin. Anna koesterde deze plek en voelde zich veilig, wetend dat ze een eigen dak boven hun hoofd hadden.
— Hallo, lieverd, — Igor kuste zijn vrouw op de wang. — Hoe gaat het?
— Goed, — antwoordde Anna, terwijl ze met het schoonmaken doorging. — En met jou?
— Alles prima, — mompelde de man en liep de keuken in.
Anna merkte dat Igor er wat gespannen uitzag, maar besloot geen vragen te stellen. In vijf jaar huwelijk had de vrouw begrepen dat het beter was hem de tijd te geven om zelf te vertellen als hem iets dwarszat.
Naast het appartement waarin het echtpaar woonde, had Anna nog een eigendom — een tweekamerappartement in Moskou. De woning was van haar ouders geweest en stond nu leeg. Anna droomde er al lang van het Moskouse appartement te renoveren en te verhuren, zodat ze een stabiel extra inkomen zouden hebben. Ze was al begonnen met geld opzij te leggen voor de verbouwing en onderzocht de prijzen van bouwmaterialen.
— Annetje, — zei haar man, terwijl hij een fles water uit de koelkast haalde, — mama heeft vandaag gebeld.
Anna spitste haar oren. Nina Petrovna, Igors moeder, verscheen de laatste tijd steeds vaker in hun leven. Dan waren er dure medicijnen nodig, dan weer een badkamerreparatie, of hulp voor Igors jongere zus. De schoonmoeder herinnerde haar zoon voortdurend eraan dat ze zonder zijn steun “niet zou overleven”.
— En wat is er deze keer aan de hand? — vroeg Anna voorzichtig.
— Ach, niks bijzonders, — wuifde Igor weg. — Ze belde gewoon om te vragen hoe het gaat.
Anna geloofde hem niet. Nina Petrovna belde nooit “zomaar”. De schoonmoeder had altijd een concreet doel — om geld te vragen, te klagen over haar gezondheid of om haar zoon te dwingen weer eens langs te komen om haar te helpen.
Igor kon zijn moeder geen nee zeggen. Hij pakte steeds meer geld uit het gezinsbudget, en verklaarde dat met dringende behoeften van de familie. Anna merkte de verdwijnende bedragen, maar Igor schoof het telkens af op “werkgerelateerde uitgaven” en kleine aankopen.
— Igor, — begon Anna tijdens het avondeten, — we moeten het hebben over onze spaargelden.
— Over welke spaargelden? — vroeg de man verbaasd.
— Over dat geld dat we opzijleggen voor de renovatie van het appartement in Moskou, — legde Anna uit. — Ik wil begrijpen hoeveel we al hebben verzameld en wanneer we kunnen beginnen.
— Ik leg het later allemaal uit, — wuifde Igor weg. — Nu is het niet het moment voor zulke gesprekken.
Anna fronste. De laatste maanden ontweek haar man voortdurend serieuze gesprekken over financiën. Ze begon te vermoeden dat er iets mis was met het huishoudbudget.
In werkelijkheid gaf Igor het gespaarde geld al geruime tijd uit aan de behoeften van zijn moeder en zus. Toen de verzoeken van Nina Petrovna kritiek werden, besloot hij tot een wanhopige stap. Zonder medeweten van zijn vrouw zette Igor een hypotheek op Anna’s appartement in Moskou. Het verkregen geld ging snel op aan het aflossen van de schulden van zijn moeder en de grillen van de familie.
Hij begreep dat zijn vrouw vroeg of laat de waarheid zou ontdekken, maar hoopte zich er op een of andere manier uit te redden en alles recht te zetten.
De eerste vermoedens bij Anna ontstonden toen er brieven van de bank in de brievenbus verschenen. Eerst dacht ze dat het een vergissing was — adressen worden soms verwisseld. Maar toen ze de geadresseerde zorgvuldig bekeek, bleek dat de documenten op haar naam stonden en betrekking hadden op het appartement in Moskou.
— Igor, — riep Anna haar man en liet hem de envelop zien, — wat is dit? Waarom stuurt de bank mij zulke papieren?
— Waarschijnlijk reclame, — antwoordde Igor achteloos, zonder naar de brieven te kijken. — Gooi het weg en maak je er niet druk om.
Maar Anna besloot het uit te zoeken. Ze ontdekte documenten over de hypotheek. Het appartement in Moskou stond geregistreerd als onderpand voor een lening van een aanzienlijk bedrag.
Anna’s hart sloeg over. Ze las de documenten meerdere keren, hopend dat ze zich vergiste. Maar alles was volkomen duidelijk — haar eigendom was door de bank verpand.
De volgende dag vroeg Anna een uittreksel uit het Rosreestr aan en kreeg officiële bevestiging van haar vermoedens. Het appartement in Moskou was inderdaad onder hypothecair verband gebracht. Haar plan om extra inkomsten te verkrijgen stortte in één klap in.
Anna wachtte tot Igor thuiskwam van zijn werk. Ze legde alle documenten op de keukentafel neer en wachtte zwijgend op uitleg.
— Igor, — sprak Anna haar man aan, — we moeten praten.
— Waarover? — vroeg Igor verbaasd toen hij de keuken binnenkwam.
— hierover, — Anna wees naar de documenten. — Leg me uit hoe mijn appartement als onderpand bij de bank terecht is gekomen.
Igor verbleekte bij het zien van de papieren. Hij begreep — het geheim was onthuld en nu moest hij verantwoording afleggen voor zijn daden.
— Anja, ik kan alles uitleggen, — begon Igor, terwijl hij nerveus aan de rand van een servet trok.
— Ik luister, — antwoordde Anna koel.
— Mama had dringend geld nodig, — stamelde hij. — Ze had schulden opgebouwd, haar gezondheid ging achteruit. Ik kon mijn eigen moeder niet in de steek laten.
— En daarom heb je mijn appartement verpand? — vroeg Anna zacht.
— Ik dacht dat ik het snel allemaal zou terugbetalen, — verdedigde Igor zich. — Ik wilde geld krijgen, mijn familie helpen en daarna de lening aflossen. Jij zou er nooit iets van gemerkt hebben.
— Nooit iets gemerkt? — Anna keek haar man vol ongeloof aan. — Igor, je hebt een hypotheek afgesloten op míjn eigendom zonder mijn toestemming. Dat is toch illegaal.
— Maar ik ben je man, — wierp Igor tegen. — Ik heb het recht om over gezinsbezit te beschikken.
— Dit appartement heb ik van mijn ouders gekregen, — herinnerde Anna hem. — Het behoort niet tot het gezamenlijk opgebouwde bezit.
Igor zweeg, beseffend dat hij geen enkel excuus had.
— Hoeveel heb je geleend? — vroeg Anna.
— Anderhalf miljoen, — gaf Igor zachtjes toe.
— Anderhalf miljoen? — Anna kon haar oren niet geloven. — Igor, dat is bijna de helft van de waarde van het appartement!
— Ik betaal alles terug, — verzekerde Igor. — Geef me alleen wat tijd. Ik zoek extra werk, we gaan besparen…
— Waar heb je dat geld aan uitgegeven? — onderbrak Anna hem.
— Ik heb mama’s schulden afgelost, — somde hij op. — Behandelingen betaald, mijn zus geholpen met haar appartement, de renovatie van het ouderlijk huis…
Anna luisterde zwijgend. Er was geen hysterie of woede in haar — alleen kille helderheid. Ze begreep dat het vertrouwen in haar man voorgoed was vernietigd.
— Igor, — zei Anna langzaam, — begrijp je wat je hebt gedaan?
— Ik begrijp het, — knikte hij. — Maar ik deed het toch voor de familie…
— Voor wiens familie? — vroeg Anna scherp. — Voor de familie van je moeder? En wie ben ik dan in deze familie?
— Jij bent mijn vrouw, — antwoordde Igor onthutst.
— Een vrouw wiens eigendom je in het geheim hebt verpand, — voegde Anna eraan toe. — Een vrouw met wie je geen overleg hebt gepleegd voordat je zo’n ernstige beslissing nam.
Igor liet zijn hoofd hangen, niet wetend wat hij moest antwoorden.
— Ik droomde ervan dit appartement te renoveren en te verhuren, — vervolgde Anna. — Ik wilde dat we een stabiel extra inkomen zouden hebben. En jij hebt mijn plannen tenietgedaan voor de grillen van je moeder.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
