— Heb je je kaart geblokkeerd? En waar moeten mama en mijn zus dan van leven? — schreeuwde haar man, maar zijn vrouw glimlachte alleen maar.
De promotie kwam eind maart, toen er nog vuile sneeuw buiten lag, maar je al de lente voelde naderen. Olga zat in het kantoor van haar baas en keek naar de envelop met haar nieuwe arbeidscontract, terwijl ze haar eigen ogen niet geloofde.
De cijfers waren indrukwekkend — ze verdiende nu twintig procent meer dan Denis.
— Gefeliciteerd, Olga, — glimlachte Igor Valerievitsj. — Je hebt het verdiend. Drie jaar vlekkeloos werk, twee succesvolle projecten vorig jaar. We waarderen zulke medewerkers.
Ze liep naar huis met een vreemd gevoel — een mix van trots en een merkwaardige verlegenheid. Denis was altijd de kostwinner van het gezin geweest, dat werd stilzwijgend aangenomen. Hij was ingenieur bij een bouwbedrijf, had een stabiel salaris en zekerheid over de toekomst.
Zij werkte als manager bij een logistiek bedrijf, en haar inkomen was iets lager. Dat was voor beiden prima — geen vragen over wie de baas was, geen ruzies over de verdeling van het geld.
— Ding, ik heb nieuws, — zei ze terwijl ze de flat binnenkwam en haar schoenen uittrok.
Hij kwam uit de keuken met een kop thee in zijn hand, in een huisbroek en een oud T-shirt. In vijf jaar huwelijk had Olga al zijn stemmingen geleerd te lezen aan zijn blik, de hoek van zijn hoofd, en hoe hij dat verdomde kopje vasthield.
— Ik ben gepromoveerd. Ik ben nu afdelingshoofd.
— Echt waar? — Denis zette zijn kopje op tafel en omhelsde haar. — Goed gedaan! Ik wist dat het je zou lukken. Het werd ook wel tijd.
Ze drukte haar gezicht tegen zijn schouder, inhalend zijn geur van aftershave en wasmiddel.
— En mijn salaris is nu hoger dan dat van jou, — zei ze zachtjes, bijna uitdagend.
Denis stapte achteruit, keek haar aan en lachte:
— Prima! Dat betekent dat ik nu in onderhoud ben bij een rijke vrouw. Ik ga op de bank liggen en bier drinken.
Ze gaf hem een stoot tegen de borst, en de spanning verdween. Alles was goed. ’s Avonds dronken ze champagne in de piepkleine keuken en maakten plannen.
— Luister, laten we een aparte rekening openen, — stelde Denis voor terwijl hij haar een tweede portie inschonk. — Dan kunnen we sparen voor een auto. Onze auto is al meer dan tien jaar oud en kraakt over elke hobbel. Het is tijd voor iets nieuws.
— Goed idee, — stemde Olga in. — Maar geen lening. We sparen en kopen het contant. Ik zet elke maand twintig procent van mijn salaris opzij, jij ook. Binnenkort hebben we genoeg voor een mooie buitenlandse auto.
Ze tikten hun glazen tegen elkaar, en op dat moment voelde Olga zich volkomen gelukkig. Ze hadden een doel, ze waren een team. Wat had je nog meer nodig?
Een week later openden ze de rekening. Olga stond erop dat de rekening op haar naam werd gezet — zo viel het gewoon uit; zij vond als eerste tijd om naar de bank te gaan. Denis had er geen bezwaar tegen, hij zei dat het hem niet uitmaakte, zolang het maar spaarde. De eerste maanden verliepen volgens plan: zij stortte haar twintig procent, hij de zijne. Tegen de zomer stond er al een mooi bedrag op de rekening.
Toen belde Svetlana.
Olga was op het werk toen Denis haar via de messenger schreef: “Sveta komt terug uit Moskou. Over een week hier.” Verder niets. Geen emoties, geen details.
Svetlana. Denis’ jongere zus, even oud als Olga — achtentwintig jaar. Drie jaar geleden was ze naar Moskou vertrokken, luid verkondigend dat ze hier in hun stad verstikte, dat ze perspectief, carrière en het echte leven nodig had. Olga’s schoonmoeder, Tamara Ivanovna, huilde een week lang en smeekte haar dochter niet te gaan. Maar Svetlana was onverbiddelijk. Ze had daar een vriend, een Moskouse, en het werk beloofde goed betaald te zijn.
— Wat is er aan de hand? — schreef Olga.
— Vanavond vertel ik het.
Die avond was Denis somberder dan een wolk. Hij liep door het appartement, fronste, mompelde iets als antwoord op vragen. Uiteindelijk ging hij tegenover Olga aan tafel zitten en vertelde alles in één keer:
— Ze is uit elkaar met Andrei. Hij heeft haar verlaten, is verhuisd en heeft zijn deel van het gehuurde appartement meegenomen. Sveta kan de huur alleen niet dragen, en het werk liep ook niet zoals beloofd. Ze beloofden gouden bergen, maar in werkelijkheid waren het kleingeld. Ze komt terug naar mama.
Olga zette langzaam haar vork neer.
— Naar mama? Tamara Ivanovna is bijna zeventig. Ze is gepensioneerd.
— Ze werkt nog. In de schoolkantine. Ze verdient wat bij.
— Den, — Olga voelde iets binnenin opwellen, — je zus is achtentwintig. Ze is een volwassen vrouw. Hoe kan ze terugkomen en van een oudere moeder leven?
Denis klemde zijn kaken op elkaar.
— En wat moet ze anders doen? Op straat leven? Ze is mijn zus.
— Zoek een baan. Huur een kamer. Zoals normale mensen.
— Ze zal een baan vinden. Het kost gewoon tijd. Mama heeft er geen bezwaar tegen.
Olga wilde nog iets zeggen, maar zweeg. Ze zag het aan haar man — discussiëren was zinloos. Hij hield van zijn zus, was altijd bereid haar te beschermen, ook al erkende hij dat ze wispelturig en lichtzinnig was. Na de dood van hun vader, toen Denis zestien was en Sveta tien, nam hij de rol van gezinshoofd op zich. Hij werkte, hielp hun moeder, bracht zijn zus naar dans- en Engelse lessen. Ze waren close, en Olga wist dat, ze accepteerde het.
Maar dat betekende niet dat ze het goed vond wat er gebeurde.
Svetlana arriveerde een week later. Ze belde aan op zaterdagochtend, terwijl Olga nog in haar badjas koffie dronk in de keuken. Denis rende naar de deur, en in de hal klonk een enthousiaste kreet:
— Denchik! Wat heb ik je gemist!
Olga stapte uit de keuken en verstijfde. Svetlana stond in de hal in een beige cashmere jas, met een leren tas die duidelijk geen massaproduct was, in modieuze enkellaarsjes. Haar haar zat perfect, make-up vlekkeloos, ze rook naar dure Franse parfum.
— Olya! — Svetlana glimlachte breed en rende naar haar om haar te omhelzen. — Hoe gaat het? Je ziet er fantastisch uit!
— Dank je, — antwoordde Olga mechanisch en omhelsde haar terug. — Jij ziet er ook goed uit.
Ze gingen de kamer in. Svetlana deed haar jas uit, en Olga zag een modieuze jurk, een dun gouden armbandje om haar pols, een horloge dat duidelijk meer waard was dan Olga’s maandloon.
— Hoe is Tamara Ivanovna? — vroeg Olga terwijl ze thee inschonk.
— Mama is in orde. Ze werkt, zoals altijd. Ze zegt dat ze zich verveelt zonder werk. — Svetlana wuifde achteloos. — Ik zeg tegen haar: mama, rust uit, je hebt het verdiend. Maar ze wil niets weten.
— Misschien heeft ze hulp nodig? — zei Olga voorzichtig.
— Nee hoor, we redden ons wel, — wuifde Svetlana en wendde zich tot haar broer: — Den, ik ben Moskou zo zat! Die drukte, die mensen. Iedereen zo nep, doet alsof ze vrienden zijn, maar in werkelijkheid is het ieder voor zich.
Denis knikte meelevend, Olga dronk zwijgend haar thee.
— En die Andrei, — ging Svetlana verder, en haar stem klonk een beetje beledigd, — hij beloofde gouden bergen. Ze zei dat ik zijn enige was, dat we zouden trouwen. En toen vertrok hij gewoon. Bleek dat hij nog een ander had. Kun je dat geloven?
— Lafaard, — zei Denis. — Ik had met hem moeten praten.
— Ach, dat is verleden tijd, — zuchtte Svetlana en glimlachte opnieuw. — Het belangrijkste is dat ik thuis ben. Ik ga hier nu mijn geluk zoeken.
Olga keek haar aan en dacht: begrijpt ze het echt niet? Schamen haar zich niet om hier in designer kleding te zitten en te vertellen hoe ongelukkig ze is, terwijl een oudere moeder in de schoolkantine bijverdient om haar te onderhouden?
— Sveta, — kon ze het niet laten, — ben je aan het solliciteren?
— Natuurlijk! — Svetlana werd levendig. — Ik heb al een paar cv’s gestuurd. Maar je begrijpt, in Moskou ben ik gewend aan een bepaald niveau. Ik kan nu niet zomaar overal voor een habbekrats werken. Ik moet iets waardigs vinden.
— Begrijpelijk, — zei Olga en nam een slokje thee, terwijl haar irritatie groeide.
— En trouwens, — leunde Svetlana vertrouwelijk dichterbij, — ik moet mijn imago behouden. Snap je, ik wil trouwen, en op de huwelijksmarkt, vooral op onze leeftijd, moet je eruitzien alsof je erbij hoort. Een goede man kijkt niet naar een vrouw in goedkope kleding.
— Waar komt al dat geld vandaan? — vroeg Olga direct, terwijl ze naar Svetlana’s tas knikte.
Svetlana glimlachte geheimzinnig:
— Ik heb mijn eigen bronnen. Maak je geen zorgen.
“Sponsor,” dacht Olga. “Een rijke minnaar. Dat is waar ze het allemaal van heeft.” En ze voelde een dubbelzinnige opluchting: het was dus niet hun moeder die betaalde, in ieder geval loog Svetlana daar niet over.
Na dat bezoek begon Svetlana regelmatig langs te komen. Eens per week, soms vaker. Ze kwam bij hen of nodigde Denis bij hun moeder uit. Denis kwam altijd nadenkend terug, maar op vragen antwoordde hij kort: alles is in orde, mama is oké, Sveta zoekt werk.
Olga mengde zich er niet mee. Zij en Denis hadden een ongeschreven afspraak: zijn familie — zijn verantwoordelijkheid. Zij bemoeide zich niet met de relatie van haar man met zijn moeder en zus, hij bemoeide zich niet met haar zaken. Dat werkte al vijf jaar; waarom zou het nu breken?
De zomer ging ongemerkt voorbij. Het werk was druk, Olga woonde praktisch in kantoor terwijl ze nieuwe taken onder de knie kreeg. Denis steunde haar en klaagde niet dat ze laat thuiskwam. Ze spaarden op hun rekening, en Olga opende af en toe de app om het saldo te checken en verheugde zich over de groeiende cijfers.
Begin september kreeg ze haar jaarlijkse bonus. Een aanzienlijk bedrag, dat bijna een derde van de resterende kosten van de gewenste auto dekte. Olga besloot meteen: alles moet naar een spaarvorm met hogere rente. De bank bood gunstige voorwaarden voor stortingen vanaf een bepaald bedrag.
Tijdens de lunchpauze ging ze naar het filiaal. De consulente, een vriendelijke vrouw van rond de veertig, glimlachte:
— Ik kijk even naar uw rekening… Oh. Een mooi bedrag om mee te beginnen.
— Ja, we sparen voor een auto, — zei Olga trots.
— Een uitstekend doel. Maar… — de consulente fronste, starend naar het scherm. — Er zijn hier een paar vreemde transacties. Grote bedragen worden regelmatig afgeschreven. Bent u hiervan op de hoogte?
Olga’s hart sloeg een slag over.
— Welke afschrijvingen?
— Kijkt u, vijftienduizend op 10 juni. Twintigduizend op 25 juni. Tienduizend op 3 juli. En zo verder.
Olga keek naar het scherm en voelde de kou in haar binnenste. Hun spaargeld. Hun gezamenlijke geld, dat ze opzij hadden gezet voor de toekomst. Meer dan de helft van de rekening was leeg.
— Kan ik zien waar het geld naartoe is gegaan?
— Naar een kaart die op naam staat van… — de consulente noemde een naam. — Svetlana Igorevna Komarova. Uw familielid?
Olga sloot haar ogen. Geen oplichters. Geen hack. Geen diefstal. Denis. Haar man had hun spaargeld overgemaakt aan zijn zus.
— Kunt u de kaart blokkeren? — vroeg ze zachtjes.
— Natuurlijk. Ik regel het meteen.
Op de bus naar huis keek Olga uit het raam en zag niets. In haar hoofd klonk lawaai, zoals een oude televisie. Ze probeerde een verklaring te vinden, een excuus. Misschien was er iets ernstigs gebeurd met Svetlana? Ziekte? Schulden? Maar waarom had Denis dat dan niet gezegd? Waarom stal hij — ja, stal — hun gezamenlijke geld?
Ze dacht aan Svetlana’s modieuze kleding, dure tas, gesprekken over “de huwelijksmarkt” en “imago behouden”. Ze herinnerde zich de mysterieuze glimlach: “Ik heb mijn eigen bronnen.”
De bron was er. Haar man. Die het geld van hun gezamenlijke rekening haalde en aan zijn zus gaf voor haar outfits.
Olga kwam rond half zeven thuis. Denis was er, zat aan de keukentafel met zijn telefoon. Toen hij haar stappen hoorde, hief hij zijn hoofd, en zijn gezicht toonde bezorgdheid.
— Ol, alles oké? Ik probeerde geld over te maken, maar de kaart werkt niet.
Ze zette haar tas op de grond en deed haar schoenen uit. Langzaam. Voorzichtig. Binnenin kookte iets, maar aan de buitenkant was ze rustig, ijskoud kalm.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
