naar hem, alsof ze hem voor het eerst zag.
— Als je wilt, ga dan maar achter hen aan, — zei Alena rustig. — Maar op mijn kosten zal hier niemand wonen. Niemand meer, nooit meer.
Oleg deed zijn mond open, wilde iets zeggen, maar Alena draaide zich al om en ging naar de slaapkamer. De deur sloot zachtjes achter haar.
Tatjana stond even in de keuken, haar blik van de lege koelkast naar de slaapkamerdeur verschuivend. Daarna zuchtte ze diep en liep naar de kinderen in de woonkamer.
— Mama, gaan we naar huis? — vroeg Kristina zachtjes.
— Ja, morgen gaan we, — antwoordde Tatjana droog.
‘s Ochtends ontbeet niemand. Tatjana pakte zwijgend de spullen van de kinderen in de tas, terwijl Maksim en Kristina op de bank zaten, klaar om te vertrekken. Oleg hielp met de bagage naar de lift, maar het afscheid was stil. Geen knuffels, geen kussen, geen uitnodigingen om nog eens te komen.
— Nou, tot ziens, — zei Tatjana toen de liftdeuren opengingen.
— Tot ziens, — antwoordde Oleg kort.
De kinderen zwaaiden en verdwenen achter de sluitende deuren.
De volgende twee dagen liep Oleg stil door het appartement, als een muis. Hij kookte zichzelf diepvriesballetjes, ruimde zorgvuldig op. De krant las hij zwijgend, de tv keek hij met oordopjes. Af en toe keek hij stiekem naar zijn vrouw, maar hij begon het gesprek niet.
Op de derde dag ging de man zelf naar de winkel. Hij bracht twee boodschappentassen mee, zette ze zonder commentaar op het aanrecht. Vanaf dat moment werd Tatjana’s naam niet meer genoemd in het huis.
Alena keerde terug naar haar gewone ritme. Ze kookte precies voor twee personen, zonder voorraad. Kocht boodschappen volgens een lijst voor een week. Wachtte op niemand, paste zich aan niemand aan.
In het weekend stelde Oleg voor:
— Zullen we naar de bioscoop gaan?
— Goed idee, — stemde Alena in.
De man kocht kaartjes, popcorn, en ze zaten naast elkaar in de bioscoop, kijkend naar een komedie. Ze lachten op dezelfde momenten. Daarna gingen ze naar een café, bestelden koffie en een dessert.
— Weet je, — zei Oleg terwijl hij suiker in zijn kopje roerde, — ik heb iets geleerd.
— Wat?
— Familie zijn is geen reden om grenzen te overschrijden.
Alena knikte en nam een slokje koffie. Ze zei niet dat ze dat al lang had begrepen. Ze knikte gewoon.
Een maand later belde Tatjana Oleg. Ze wilde met de kinderen komen tijdens de meivakantie. Oleg zei dat hij erover na zou denken en terug zou bellen. Maar hij belde niet terug.
De koelkast in Alena’s huis werd nooit meer een gratis voedselbron voor gasten. De boodschappen erin waren alleen voor degenen die één simpele waarheid begrepen: respect begint niet met familiebanden, maar met elementaire beleefdheid — eerst naar de winkel gaan voordat je aan andermans tafel gaat zitten.
Alena probeerde niet langer iedereen te behagen. En haar leven werd veel rustiger.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
