Alena ging alleen naar de winkel. Ze gaf tweeduizend roebel uit aan boodschappen voor iedereen. Thuis maakte ze het avondeten klaar — gestoofd vlees met aardappelen. Tatjana at met smaak en prees haar:
— Wat ben jij een huishoudelijke vrouw! Je kunt echt koken.
De kinderen aten weer zwijgend. Na het avondeten ruimde Alena de keuken op, terwijl de gasten tv keken.
— Ga je morgen naar de winkel? — vroeg Alena voorzichtig aan haar schoonzus.
— Waarom? — Tatjana keek verbaasd. — Jij kookt zo lekker. Wij zouden dat niet kunnen. En de kinderen vinden jouw eten veel lekkerder…
Alena knikte en zei niets. Binnenin voelde ze langzaam iets warm en zwaars koken.
Op de vierde ochtend werd Alena wakker met een vastbesloten besluit. Ze stond op, kleedde zich aan en pakte in haar tas alles eetbaars uit de koelkast — restjes kaas, een paar appels, koekjes. Ze liet een geopende pot jam, oud brood en mosterd op het plankje achter.
Oleg sliep nog. De gasten ook. Alena verliet stilletjes het appartement en vertrok naar haar werk.
‘s Avonds kwam Alena later thuis dan gewoonlijk. Het appartement was stil, een vreemde stilte die je voelt na een storm. De lucht voelde dun, alsof er iets belangrijks was gebeurd in afwezigheid van de gastvrouw.
In de keuken lag in de gootsteen slechts één pan met resten gekookt water. Op de tafel stond een theelepel en een lege jam-pot, die iemand zorgvuldig tot op de bodem had leeggeschraapt. Verder waren er geen sporen van koken te vinden.
Oleg zat in de woonkamer met een blik alsof de hele wereld zich persoonlijk tegen hem had gekeerd. Zijn gezicht stond beledigd, zijn wenkbrauwen waren zo gefronst dat er een diepe plooi tussen zat.
— We hebben de hele dag boterhammen gegeten, — zei Oleg toen Alena voorbij liep. — Je had het toch even kunnen zeggen.
Alena hing rustig haar jas op in de kast. Ze zei geen woord. Ze liep naar de keuken, opende de koelkast — leeg, zoals verwacht. Alleen mosterd en wat broodrestjes.
— Alena! — riep Tatjana uit de woonkamer. — Ik moet met je praten.
De schoonzus kwam vastberaden de keuken in. De kinderen zaten op de bank en keken zwijgend naar de tekenfilm, voorzichtig om geen aandacht te trekken.
— Ik dacht dat je een normale gastvrouw was, — begon Tatjana met haar armen over elkaar. — En zo ga je met familie om. We komen hier niet elke dag. Het is gewoon onfatsoenlijk om gasten zonder eten achter te laten.
Alena draaide zich om en keek de schoonzus aandachtig aan. Tatjana stond daar met een blik van iemand die overtuigd is van haar gelijk.
— Hadden jullie geen zin om naar de winkel te gaan, lieve gasten? Dan heb ik ook geen zin om jullie te voeden, — zei Alena rustig, zonder haar stem te verheffen.
— Wat?! — Tatjana deed haar mond open van verbazing. — Meen je dat serieus?
— Absoluut serieus.
— Maar we zijn familie! — Tatjana begon met haar handen te zwaaien. — Familiebanden betekenen niets? Gastvrijheid? En mama? Mama zou dit nooit doen! Zij had altijd een volle tafel voor de familie!
— Ga dan naar mama, — wierp Alena kalm terug.
— Alena! — Oleg kwam de keuken in. — Misschien heb je het iets te ver doorgedreven? Je had het zachter moeten aanpakken. Ze hebben tenslotte kinderen meegenomen.
Alena draaide zich langzaam naar haar man om. Ze keek lang en aandachtig naar hem, alsof ze hem voor het eerst zag.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
