Finale? Nee. Begin.
In de lente werkte ze al in een gezellig atelier op de hoek van Leninstraat en Parklaan. Ze naaide. Ze glimlachte. Ze gaf workshops aan vrouwen die bang waren opnieuw te beginnen. Net zoals zij ooit bang was.
En bab Zoya… vertrok in de herfst. In haar slaap. Met een glimlach. In de kast — een doos. Kranten, brieven, tekeningen. En een briefje:
“Ik heb altijd in je geloofd. Met liefde, jouw bab Zoya.”
Svetlana huilde. Maar het waren tranen van dankbaarheid.
Twee jaar later — haar eigen atelier. “De Tweede Draad.”
De naam ontstond vanzelf. Want met die tweede draad begon alles opnieuw.
Een lockmachine op tafel. Een foto van bab Zoya aan de muur. Haar ogen — zacht, streng. Ze herinneren haar: je bent niet alleen.
Konstantin bleef. Hij vroeg niet “wat heb je gedaan”, maar “wat wil je vandaag?”
Op een dag zette hij een ring op tafel:
— En als we opnieuw beginnen? Helemaal?
Ze zei niets. Ze stak gewoon haar hand uit — met het litteken waar ooit de tatoeage zat. Nu — borduurwerk. Mooi. Als een nieuw leven.
Het meisje in de paarse jurk
Bij de opening van een nieuwe vestiging — een meisje. Tien jaar. In een oude jas. Hoop in haar ogen:
— Mag ik een jurk maken? Ik heb er nog nooit een gehad.
Svetlana hurkte naast haar neer:
— Je krijgt er een. En jij hoort erbij. Iedereen heeft een nieuw begin. Zelfs als vroeger alles misging.
Laatste scène
Laat op de avond. Sneeuw. Stilte. Uit de radio klinkt een oud lied.
Svetlana staat bij het raam. Ze ziet haar spiegelbeeld. Een vrouw. Kalm. Sterk. Licht in haar ogen.
Ze is geen “ex-gevangene”. Geen “vrijgelatene”. Geen “fout uit het verleden”.
Ze is Svetlana. Degene die plaats maakte in de bus. En wier leven daardoor een andere wending kreeg.
Als iemand zou vragen: “Geloof je in wonderen?” —
Zou ze glimlachen:
— Ja.
Maar soms is een wonder gewoon iemands warme hand op je pols.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
