Er viel een zware stilte in de kamer. Oleg zat op het bed met opgeheven handen, alsof hij niet begreep wat het probleem was. Zijn gezicht stond vol verbazing en teleurstelling.
— Voor welke familie? vroeg Julia kil. — Voor je zus die niet kan plannen met geld?
— Het is toch voor de familie, mompelde Oleg. — Svetka is familie.
— Svetlana is familie, ja. Maar dit geld is van mij. Vier jaar lang vijfduizend per maand gespaard.
— Maar we wonen toch samen! protesteerde hij.
— En wat dan nog? gaf Julia terug. — Geeft dat jou het recht om over mijn spaargeld te beschikken?
Julia begon zich niet meer te verdedigen. Het was duidelijk dat haar man het verschil niet begreep tussen gezinsgeld en persoonlijke spaargelden. Oleg was oprecht van mening dat alle middelen in het gezin gezamenlijk waren en dat de oudste man mocht beslissen waaraan ze werden besteed.
— Jule, probeer het te begrijpen, Svetka heeft het echt zwaar, probeerde Oleg de situatie te verzachten.
— En ik dan? Ik heb vier jaar lang overal voor mezelf van afgezien!
— Niet overal…
— Overal! Ik kocht geen kleren, ging niet naar cafés, nam geen vakantie! Alles voor dat geld!
Oleg liet beschaamd zijn ogen zakken. Hij keek alsof hij op heterdaad was betrapt, wat eigenlijk ook zo was.
— Mam zei dat ze de pincode weet, zei Oleg zacht. — Ik dacht, als de code bekend is, kan het…
— Kan wat? Geld stelen?
— Niet stelen! Gewoon lenen voor mijn zus!
— Lenen? lachte Julia spottend. — En wanneer zouden jullie het terugbetalen? Svetlana heeft geen geld!
— Nou, we zouden…
— Zou… spotte Julia. — Oleg, ben je van plan vier jaar lang een schuld terug te betalen aan je zus?
Oleg zei niets. Het was duidelijk dat niemand van plan was het geld terug te geven. Valentina Petrovna rekende erop dat haar zoon gewoon een groot bedrag cadeau zou doen aan Svetlana.
— Waar is je moeder? vroeg Julia.
— In de woonkamer, ze kijkt tv.
— Roep haar.
— Waarom?
— Ik wil praten met de persoon die haar zoon leerde stelen.
— Jule, geen ruzie…
— Oleg, roep je moeder. Nu meteen.
Oleg stond met tegenzin op en verliet de kamer. Een minuut later verscheen Valentina Petrovna in de deuropening. Ze zag er tevreden uit — blijkbaar dacht ze dat de overboeking al had plaatsgevonden.
— Wat, het geld is al overgemaakt? vroeg de vrouw blij.
— Nee, antwoordde Julia kort.
Het gezicht van de schoonmoeder verduisterde onmiddellijk.
— Hoezo niet? Oleg had toch beloofd!
— Oleg probeerde mijn geld te stelen. Maar ik heb het tegengehouden.
— Stelen? verontwaardigde Valentina Petrovna zich. — Het is toch gezinsgeld!
— Het is mijn persoonlijke spaargeld. En u heeft de pincode gespioneerd.
De schoonmoeder was van haar stuk. Ze had niet verwacht dat Julia haar zo openlijk van spioneren zou beschuldigen.
— Ik heb het per ongeluk gezien, begon Valentina Petrovna zich te verdedigen.
— Per ongeluk onthoudt niemand andermans wachtwoorden, snauwde Julia. — U heeft me expres in de gaten gehouden.
— En wat dan nog? In een gezin mag geen geheimen zijn!
— Wel degelijk. Vooral als het om persoonlijke spaargelden gaat.
Valentina Petrovna werd rood van woede.
— Dus je laat je zwager’s zus in de steek? Harteloos!
— Ik laat haar niet in de steek. Ik ga alleen geen ander’s onverantwoordelijkheid financieren.
— Welke onverantwoordelijkheid? Het kind is ziek!
— Svetlana is een volwassene. Laat haar haar eigen problemen oplossen.
— Kijk nou! snauwde de schoonmoeder minachtend. — Gierig met geld!
— Valentina Petrovna, dit geld heb ik zelf verdiend. En ik geef het uit zoals ik wil.
— En Oleg dan, verdient hij niet? Houdt hij jou niet?
— Oleg verdient voor zijn eigen behoeften. Het spaargeld heb ik opgebouwd.
De schoonmoeder wilde iets tegenwerpen, maar Julia ging haar voor.
— Gesprek beëindigd. Niemand komt meer aan mijn geld.
Valentina Petrovna verliet de kamer verontwaardigd. Oleg bleef achter, wiebelend bij de deur.
— Jule, mam zal nu boos worden, zei haar man voorzichtig.
— Laat haar maar. Dat is haar probleem.
— En wat met Svetka?
— Wat met Svetlana? Laat haar harder werken of extra inkomsten zoeken.
— Maar ze heeft een kind!
— Veel mensen hebben kinderen. En ze redden zich ook zonder hulp van familie.
Oleg zei niets. Hij begreep dat zijn vrouw vastberaden was.
Die nacht praatten de echtgenoten bijna niet. Er hing een ijzige sfeer in het appartement. Valentina Petrovna bleef demonstratief in haar kamer, alsof ze beledigd was. Schoonvader Nikolaj Ivanovich probeerde zich niet te bemoeien met het familiale conflict.
Julia lag te denken. Het was duidelijk dat ze in dit gezin nooit als volwaardig lid zou worden gezien. Spaargeld zou altijd worden beschouwd als gemeenschappelijk kapitaal, waar de ouderen over konden beslissen.
De volgende dag veranderde Julia als eerste haar telefoonwachtwoord. Daarna logde ze in de bankapp en stelde een nieuwe pincode in voor toegang. Nu kon niemand meer bij haar spaargeld.
Oleg merkte dat zijn vrouw iets veranderde in de instellingen.
— Wat doe je? vroeg hij voorzichtig.
— Ik bescherm mijn geld tegen inmenging, antwoordde Julia onverstoorbaar.
— Jule, waarom zo…
— Omdat jij gisteren probeerde mijn spaargeld te stelen.
— Niet stelen! Gewoon mijn zus helpen!
— Van mijn geld. Zonder mijn toestemming. Dat heet diefstal.
Oleg zweeg. Hij begreep dat zijn vrouw gelijk had, maar wilde het niet toegeven.
De volgende dagen bleef de spanning in huis voelbaar. Valentina Petrovna draaide zich demonstratief weg bij ontmoetingen met Julia. Oleg probeerde het conflict te sussen, maar het lukte slecht.
— Misschien een klein beetje geven? stelde hij voor. — Tienduizend?
— Geen cent, antwoordde Julia vastberaden.
— Maar mam zal je steeds verwijten…
— Dat is jouw moeder. Los het met haar op.
In die dagen begreep Julia definitief dat ze niet langer in dit gezin kon blijven wonen. Constante druk, pogingen om over andermans geld te beschikken, gebrek aan respect voor grenzen — dit maakte samenleven onmogelijk.
Ze begon stilletjes naar huuropties te zoeken. Ze bekeek advertenties en belde verhuurders. Ze had een klein appartement nodig — een studio of een éénkamerwoning.
Een week na het incident vond Julia een geschikte optie. Een studio in een woonwijk, goedkoop maar schoon. De huur bedroeg vijftienduizend roebel per maand.
Op zaterdag, toen het hele gezin thuis was, kondigde Julia haar besluit aan.
— Ik ga verhuizen, zei ze tijdens het ontbijt.
— Waarheen? vroeg Oleg verbaasd.
— Ik heb een appartement gehuurd. Ik ga zelfstandig wonen.
— Waarom? begreep haar man niet.
— Omdat mijn geld hier als gemeenschappelijk wordt beschouwd. En ik zie dat anders.
Valentina Petrovna glimlachte triomfantelijk.
— Nou, lekker dan! verklaarde de schoonmoeder. — Dan betaal je straks alles zelf!
— Dat doe ik ook, stemde Julia toe. — Maar niemand zal proberen mijn spaargeld te stelen.
— Jule, misschien hoeft het niet zo rigoureus? vroeg Oleg. — We kunnen toch een compromis sluiten…
— Over wat dan? Dat jij mijn geld niet gaat stelen? zulke dingen worden niet besproken.
— Maar het is toch zonde! Huur betalen terwijl je gratis kunt wonen!
— Beter huur betalen dan al mijn spaargeld verliezen, antwoordde Julia.
Op maandag nam Julia een vrije dag en pakte ze haar spullen in. Oleg was aan het werk, de schoonmoeder hielp demonstratief niet. Alleen schoonvader Nikolaj Ivanovich hielp stilletjes de tassen naar de taxi te brengen.
— Denk je er nog eens over na? vroeg de oudere man zachtjes.
— Nee, Nikolaj Ivanovich. De beslissing is definitief.
De schoonvader knikte. Hij begreep dat zijn schoondochter gelijk had, maar familiale solidariteit liet hem niet toe Julia openlijk te steunen.
Het nieuwe appartement was klein, maar gezellig. Julia ontdekte tot haar verrassing hoe rustig het was om alleen te wonen. Niemand bemoeide zich met haar persoonlijke zaken, probeerde haar geld te beheren of drukte op haar geweten.
Oleg belde elke dag. Hij smeekte haar terug te komen en beloofde dat zijn moeder zich niet meer zou bemoeien. Maar Julia geloofde hem niet. Het karakter van Valentina Petrovna verander je niet.
— Mam zei dat ze bereid is zich te verontschuldigen, probeerde haar man.
— Geen excuses nodig. Ze moet begrijpen: mijn geld is van mij.
— Ze begrijpt het! Ik beloof het!
— Oleg, je moeder zal niet veranderen. Morgen vindt ze een andere reden om mijn spaargeld te besteden.
De man gaf niet op. Hij kwam langs, bracht cadeaus en zweerde zijn liefde. Maar Julia bleef onverbiddelijk.
Na een maand was het duidelijk dat verzoening er niet zou komen. Oleg, zonder toegang tot het geld van zijn vrouw, accepteerde zijn nederlaag. Hij bleef bij zijn moeder wonen, waar zijn zus Svetlana met haar kind en eindeloze financiële problemen echt op hem wachtten.
Svetlana kwam uit haar stad en trok bij haar broer in. Ze hoopte op hulp, maar Oleg had geen geld. Zijn salaris was nauwelijks genoeg voor zijn eigen behoeften.
— Waar is het geld dan? vroeg Svetlana verbaasd. — Mam zei dat Julia rijk was!
— Julia is verhuisd, antwoordde Oleg somber. — En heeft het geld meegenomen.
Zijn zus was verontwaardigd over de gierigheid van haar ex-schoonzus. Maar ze kon de situatie niet veranderen.
Drie maanden later vroeg Julia de scheiding aan. De procedure verliep snel — er was niets te verdelen. De spaargelden bleven bij Julia, de schulden van Svetlana bij Oleg.
De ex-man probeerde via de rechtbank een deel van het geld te verkrijgen, maar zonder succes. De spaargelden waren vóór het huwelijk opgebouwd en aangevuld uit Julia’s persoonlijke salaris. De rechtbank erkende het geld als haar persoonlijk eigendom.
Voor het eerst in lange tijd voelde Julia echte opluchting. Haar toekomst lag nu volledig in haar eigen handen. Niemand kon meer over haar spaargeld beschikken of het uitgeven aan andermans behoeften.
Ze bleef sparen. Nu ging het sneller — ze hoefde geen man of familie meer te onderhouden. Na twee jaar had Julia genoeg geld voor de aanbetaling.
Het appartement werd op haar naam gezet. Klein, maar van haarzelf. Julia kreeg eindelijk waar ze vier jaar van had gedroomd. En niemand van haar ex-schoonfamilie was in de buurt.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
