Julia bleef stokstijf staan, lepel in de hand. Dus de schoonmoeder wist van het spaargeld. Maar hoe?
— Mam, dat geld sparen we voor een appartement, probeerde Oleg uit te leggen.
— Voor welk appartement? wuifde Valentina Petrovna met haar handen. — Jullie wonen hier toch prima! En Svetka verdwijnt met haar kind!
— We hebben vier jaar gespaard, zei Julia zachtjes. — Dit is onze aanbetaling.
— En wat dan nog? keek de schoonmoeder geïrriteerd naar haar schoondochter. — Jullie sparen nog wel meer! Maar je zus heeft nu hulp nodig!
— Valentina Petrovna, ik begrijp dat het moeilijk is voor Svetlana, maar ons spaargeld…
— Jullie spaargeld? onderbrak de schoonmoeder haar. — Oleg verdient, Oleg is de baas over het geld! Verdien jij meer dan je man dan?
Julia voelde haar gezicht heet worden. Het lijkt erop dat de schoonmoeder dacht dat omdat de man meer verdient, Oleg beslist wat er met al het gezinsgeld gebeurt.
— Dat geld heb ik uit mijn eigen salaris gespaard, zei Julia vastberaden.
— En wat dan nog? hield Valentina Petrovna vol. — Je woont toch in een gezin! We eten samen, we betalen samen de rekeningen!
— Maar ik heb het zelf gespaard! Vijfduizend per maand!
— En wie gaf je de kans om te sparen? knipoogde de schoonmoeder sluw. — Als jullie apart woonden, had je dat geld aan huur uitgegeven!
De logica van de schoonmoeder was ijzersterk. Valentina Petrovna vond dat, omdat de jongelui geen huur betaalden, al het gespaarde geld aan de familie toebehoorde. En dat de oudste man het beheer had.
— Oleg, ben jij een man of niet? bleef Valentina Petrovna druk uitoefenen op haar zoon. — Kun je je zus niet helpen?
— Mam, ik zal erover nadenken, antwoordde Oleg zwakjes.
— Waarover nadenken? verontwaardigde de schoonmoeder zich. — Het is te laat om na te denken! Svetka heeft het geld morgen nodig!
Julia stond op van tafel. Haar eetlust was volledig verdwenen. Het was duidelijk dat Valentina Petrovna haar zoon morgen zou dwingen het geld aan zijn zus over te maken.
In haar kamer haalde Julia het doosje tevoorschijn en telde de kaarten. Spaarrekening, salariskaart, kaart voor kleine uitgaven. Alles aanwezig. Maar voor hoe lang?
Een halfuur later kwam Oleg de kamer binnen. Hij zag er verward en schuldig uit.
— Jule, mijn moeder zei dat ze de pincode van je spaarrekening weet, begon Oleg onzeker.
— Hoe weet ze dat? vroeg Julia verbaasd.
— Ze gluurde een keer toen je geld opnam.
Julia knipperde met haar ogen. Dus Valentina Petrovna had haar schoondochter in de gaten gehouden en de cijfers onthouden. En nu kan ze elk moment toegang krijgen tot het geld.
— Oleg, dit is mijn spaargeld, zei Julia vastberaden. — Ik heb er vier jaar voor gespaard.
— Ik begrijp het, maar mam heeft wel gelijk — Svetka heeft het echt zwaar.
— Laat haar meer werken. Of verhuizen naar een kleinere stad waar het leven goedkoper is.
— Jule, hoe moet ze dan verhuizen? Met een kind, zonder geld…
— Oleg, als we dit geld geven, moeten we weer helemaal opnieuw sparen voor het appartement. Vier jaar opnieuw!
— Niet vier, we sparen toch samen. Het gaat sneller.
Julia keek naar haar man en begreep — Oleg had al een beslissing genomen. Hij wilde alleen haar instemming hebben, zodat zijn geweten niet zou knagen.
— Oleg, ik ben tegen, zei Julia duidelijk. — Dit geld is onze toekomst.
— En Svetka dan, is dat geen familie?
— Svetlana is je zus. Maar het spaargeld is van mij.
Oleg zei niets. Hij ging slapen, maar Julia zag dat hij lang woelde en niet in slaap kon vallen.
De volgende dag kwam Julia op haar gebruikelijke tijd thuis van werk. Het appartement was stil. Haar schoonvader was nog niet thuis van zijn werk, haar schoonmoeder keek tv in de woonkamer. Oleg zat in hun kamer met de telefoon in zijn handen.
— Wat doe je? vroeg Julia terwijl ze zich uitkleedde.
— Niks, antwoordde hij vaag.
Julia liep dichterbij en keek naar het scherm van de telefoon. Op het scherm stond de bank-app. Oleg vulde een overschrijvingsformulier in. In het veld “bedrag” stond: 240.000 roebel. Julia’s volledige spaarpot.
— Aan wie stuur je dat? vroeg ze kil.
— Mam zei dat ik mijn zus moet helpen, mompelde Oleg. — Het is een kritieke situatie.
Julia voelde hoe haar woede haar van binnen samentrok. Dus haar man besloot al het spaargeld weg te geven? Zonder overleg, zonder haar toestemming?
— Haal je handen van de telefoon! schreeuwde Julia en rukte het apparaat snel uit zijn handen. — Dit is mijn geld, begrepen?!
Het bloed steeg naar haar gezicht. Haar vingers trilden toen ze snel de knoppen indrukte om de overschrijving te annuleren. Gelukkig was de transactie nog niet afgerond — er was nog een sms-bevestiging nodig.
— Jule, wat doe je? vroeg Oleg verward.
— Ik bescherm mijn geld tegen dieven! reageerde Julia scherp.
— Welke dieven? Het is voor de familie! probeerde hij zich te verdedigen.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
