Maar twee maanden na het huwelijk veranderde alles. Arthur werd hard, zwijgzaam, prikkelbaar. Hij raakte haar zelden teder aan, en in de slaapkamer was hij ruw, alsof hij haar voor iets wilde straffen. Daarna stond hij vaak op en vertrok zonder een woord. Ada bleef alleen achter – trillend, met pijn, leeg van binnen. Ze durfde het haar moeder niet te vertellen – Ann zou het als ondankbaarheid beschouwen. Ze kon het haar vriendinnen niet vertellen – niemand zou haar begrijpen.
Toch begon Ada zich, tijdens die lange slapeloze nachten, een angstaanjagende vraag te stellen: wat als Arthur helemaal niet was wie ze dacht dat hij was? En wat als ze al een fout had gemaakt die niet meer te herstellen viel?
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
