Ik ben geschokt. Ik kan het nog niet goed onder woorden brengen. Misschien omdat het iedereen om me heen eigenlijk niets uitmaakte. En zeker niet Oleg. De vuile, vervormde jongen. Omdat iedereen die langs de kruipende man liep zich vastklampte aan het verlossende excuus “Hij is dronken!” wat zijn onverschilligheid rechtvaardigde. Niet omdat we slechte mensen zijn. We haasten ons gewoon. We hebben belangrijke dingen te doen. En Oleg had ook iets belangrijks te doen – hij moest brood halen…
Mijn God, wat was dit?
Na 20 minuten bel ik naar appartement 59 via de intercom. Niemand opent. Ik wacht tot iemand uit het gebouw komt, ga naar binnen en bel bij de bel die bovenop “59” staat (ik betwijfel of Oleg dit zelf gekrast heeft – zijn handen zijn vervormd, hij kan daar niet bij). Niemand opent. Misschien is Oleg aan het douchen. En zijn stiefmoeder is ziek. Ik hang een tas aan de deurklink. Er zit een brood in, een baton en wat rozenkransbrood. En wat koekjes, jam en thee. Oleg en zijn stiefmoeder zullen soep eten met het brood dat Oleg niet heeft gehaald, en daarna thee drinken met koekjes.
Houd vol, Oleg. En val niet meer…
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
