‘Zoek me niet meer op,’ snauwde ze, waarna ze de deur dichtgooide.
Het appartement voelde daarna leeg aan.
Thomas keek me aan.
« Het spijt me. Ik wilde er gewoon beter uitzien. »
‘En wat wilde je dat ik voelde?’ vroeg ik. ‘Onzichtbaar?’
Hij had geen antwoord.
‘Je hebt me in mijn eigen huis laten vernederen,’ vervolgde ik. ‘Dat was geen vrede. Dat was lafheid.’
‘Ik kan het repareren,’ zei hij snel.
‘Nee,’ antwoordde ik. ‘Sommige dingen worden niet opgelost. Daar leer je van.’
Die nacht sliep hij op de bank. De volgende ochtend vroeg ik de scheiding aan. Hij protesteerde niet.
Weken later was het weer stil in het appartement. Ik kocht een nieuwe vaas – eenvoudig, zonder versiering. Niet om de kapotte te vervangen, maar om mezelf aan één waarheid te herinneren:
Leugens vallen met een luid geraas uiteen.
De waarheid blijft stilzwijgend overeind – en duurt voort.
