Ik beëindigde het gesprek en bleef staan, luisterend naar het dichtslaan van laden en voetstappen in de keuken. Marta gaf niet op – ze nestelde zich alsof de plek al van haar was.

Ik liep weer naar buiten.

‘Ben je uitgepraat?’ sneerde ze. ‘Begin dan maar met inpakken. Ik duld je hier niet veel langer.’

‘Ik ga niet weg,’ antwoordde ik kalm, tot mijn eigen verbazing. ‘Dit is mijn appartement. En dat blijft zo.’

‘Dat zullen we nog wel zien,’ sneerde ze. ‘Thomas zal de waarheid spreken.’

Voor het eerst glimlachte ik.

‘De waarheid hoeft niet opgeroepen te worden,’ zei ik. ‘Ze komt vanzelf.’

Toen de voordeur openging, sprong Marta op. Thomas stormde naar binnen, gespannen en bleek.

‘Wat is er aan de hand?’ vroeg hij, terwijl hij mijn blik vermeed.

‘Zeg het haar!’ eiste Marta. ‘Zeg haar dat het appartement van jou is!’

Thomas slikte moeilijk.

‘Mam… nee,’ zei hij zachtjes. ‘Het appartement is van Sophie. Haar ouders hebben het gekocht. Ik heb er niets aan bijgedragen.’

De woorden vulden de kamer als vallende stenen.

‘Je zei tegen me—’ fluisterde Marta.

‘Ik weet het,’ zei hij. ‘Ik heb gelogen.’

Een verstikkende stilte hing in de lucht. Marta zakte langzaam in een stoel.

‘Dus… wat doe ik hier?’ mompelde ze.

‘U was te gast,’ antwoordde ik. ‘Maar na vandaag kunt u beter niet blijven.’

Ze wierp me een woedende blik toe en draaide zich vervolgens naar haar zoon.

‘Je kiest haar boven mij?’

‘Ik kies voor de waarheid,’ zei Thomas. ‘En jij had het mis.’

Marta pakte haar jas en tas.