— Ze kon toch niet zó veranderd zijn! — Toen Ilja zijn ex-vrouw zag, viel hij met stomheid geslagen.
— Nee, dat kan zij niet zijn. Ik geloof nooit dat Dasja zo veranderd is. — Ilja bleef stokstijf staan voor het raam van een chic restaurant en observeerde stiekem zijn ex-vrouw.
Een elegante blonde vrouw zat bij het raam en typte bedachtzaam iets op haar laptop. De ober bracht een glas versgeperst sap en een gebakje, versierd met frambozen en aardbeien.
— Hoe kan ze er zó goed uitzien? En waar komt die modieuze armband vandaan? Die moet een fortuin kosten. — Ilja beet op zijn lip en deed een stap opzij, zodat de vrouw hem niet per ongeluk zou zien.
Ilja en Darja leerden elkaar zes jaar geleden kennen. Ilja was net afgestudeerd en had een baan gekregen bij een bekend bouwbedrijf. Zijn carrière nam al snel een vlucht.
Op een dag ontmoette hij tijdens een apparatuurbeurs een aardige jonge vrouw die bij een van de stands werkte.
— Wat doe jij hier tussen al die graafmachines? Kom, laten we liever ergens koffie gaan drinken. — stelde de man vrolijk voor.
Ze raakten aan de praat. De vriendelijke en rustige Darja maakte meteen een goede indruk op Ilja.
— Zo’n meisje heb ik nodig. Geen discussies, overal mee akkoord. Van haar wordt een perfecte, gehoorzame vrouw. — dacht hij tevreden.
— Natuurlijk, ze is wat mollig… Maar wat let me om haar naar de sportschool te sturen? En als ze na de bevalling helemaal uit de vorm raakt, neem ik gewoon een minnares. — De man gaf het meisje een bekertje koffie aan.
— Wat doe jij eigenlijk op deze beurs? — grijnsde Ilja toen hij met Dasja naar buiten liep.
— Eigenlijk schrijf ik korte verhalen en droom ik ervan om scenarioschrijfster te worden. — antwoordde Dasja verlegen glimlachend, terwijl ze Ilja aankeek met haar grote blauwe ogen.
— Ik ben net afgestudeerd aan de letterenfaculteit. Ik probeer nu mijn draai te vinden in het vak. Maar ja, de huur moet ook betaald worden.
— Perfect. Ze heeft niks, geen huis, geen geld. Van dit grijze muisje kan ik maken wat ik wil. Ze zal voor me koken, het huishouden doen, kinderen opvoeden. En altijd gehoorzamen. — dacht Ilja en begon meteen op te scheppen.
Ilja haalde koffie bij een kiosk aan de overkant van de straat, ging op een bankje zitten en bleef Dasja observeren. Toen Dasja naar buiten kwam, kon Ilja zijn ogen opnieuw niet geloven.
Een gracieuze houding, een nertsjas… Hij had nooit gedacht dat Dasja in drie jaar zó zou kunnen veranderen. En toen ze ook nog instapte in een luxe sportwagen… Ilja was met stomheid geslagen.
— Ze kan niet zó veranderd zijn. Ze heeft vast een rijke vent aan de haak geslagen. Anders is dit niet te verklaren. — Ilja dronk zijn hete koffie in één teug op en kneep het bekertje krachtig fijn.
Ondertussen reed Dasja in een onbekende richting weg.
Die avond kon Ilja lange tijd niet in slaap komen. Na hun breuk had Dasja hem op sociale media geblokkeerd. Hij kon het niet laten en maakte een nieuw account aan om haar foto’s te bekijken.
Jaloezie, afgunst, haat, razernij… Die nacht, terwijl hij een halve liter wodka naar binnen werkte, doorleefde de man elke denkbare negatieve emotie.
— Je kan niet zó veranderd zijn… Jij was niets en niemand. Ik heb je opgepikt toen je geen geld had, geen huis, geen uiterlijk… Waar komen al die luxueuze foto’s vandaan? — Ilja bekeek verontwaardigd hoe zijn ex-vrouw elegant poseerde in de meest exclusieve hotels ter wereld, zichzelf dure tassen en sieraden cadeau deed…
— Ze moet minstens tien kilo kwijt zijn… Waar komen die verleidelijke vormen vandaan? Plastische chirurgie? Of leef je inmiddels in de sportschool? — Ilja kneep woedend in zijn telefoon.
’s Ochtends herinnerde Ilja zich plots een gesprek met Dasja.
— Wat een onzin. Wie leest dit eigenlijk? — zei hij hoofdschuddend nadat hij haar nieuwe verhaal had gelezen.
— Smaken verschillen. — antwoordde Dasja zachtjes. — Ik heb al mensen die mijn werk waarderen.
— Waarderen? — Ilja lachte spottend. — Nou ja, mensen zonder hersens kunnen dit soort verhaaltjes misschien wel waarderen.
— Ilja, waarom doe je zo… — antwoordde Dasja met trillende stem. — We zijn al een jaar samen, en jij kunt nog steeds niet accepteren dat ik ook iets van mezelf heb. Waarom maak je iets belachelijks van wat mij dierbaar is? Ik bekritiseer jouw werk toch ook niet, waar je dagenlang in verdwijnt?
— Precies! — riep Ilja. — Als jij als een normale vrouw zou meehelpen met mijn werk, dan zou ik veel minder tijd op kantoor doorbrengen.
— Eigenlijk geen slecht idee. — Ilja sprong op van zijn stoel. — Genoeg van dat hobbygedoe waar niemand iets aan heeft. Vanaf vandaag schrijf je geen verhalen meer. Je helpt mij voortaan met mijn werk.
— Hoezo, ik schrijf geen verhalen meer? — Dasja verstijfde bij het raam. Ze was in shock van zijn woorden.
— Zo dus, Dasja. Het spel is voorbij. Als je dit gezin wilt behouden en ervoor wilt zorgen dat we er beter van worden… dan stop je per direct met die nutteloze schrijfsels en begin je met míj te helpen. — Ilja keek haar woedend aan.
— Maar Ilja, in die verhalen zit mijn ziel… Ik kan mijn levenswerk niet zomaar opgeven… — Tranen welden op in haar ogen.
— Het kan me niks schelen. Niemand behalve jijzelf heeft daar iets aan. Jij bent als persoon op dit moment totaal nutteloos. Dus begin maar met van waarde te zijn. Elke dag geef ik je een lijst met taken, en die ga jij voor mij uitvoeren. — zei haar man kil.
— Maar ik begrijp daar helemaal niets van… Waarom neem je me iets af wat voor mij belangrijk is… — snikte Dasja en draaide zich van hem weg.
— Ondankbare vrouw. Ik zorg al een jaar voor je. Je woont in mijn appartement, alles wordt voor je geregeld. Ik koop cadeaus voor je, heb je meegenomen naar zee. — riep Ilja uit. — Of je helpt mee met mijn werk, of je kunt vertrekken.
— Niemand houdt je hier tegen. Als je ergens ontevreden over bent: de deur is daar. — voegde hij eraan toe, terwijl hij naar de deur wees.
Dasja bleef.
— Helpen met werk dan maar… — snikte ze, veegde met haar mouw haar natte ogen droog en zette haar computer uit. Ilja zag haar nooit meer schrijven.
Er was een jaar voorbijgegaan. Ilja had contacten opgedaan en kapitaal verzameld. Hij had wat gespaard, en kreeg ook wat van de verkoop van de oma haar appartement… De man had zijn eigen bouwbedrijf opgericht.
Van ’s ochtends tot ’s avonds hielp Dasja haar man. Ze werkte met documenten en presentaties, gaf leiding aan de arbeiders, organiseerde zakelijke afspraken voor haar man…
Nog een jaar later had Ilja een villawijk gebouwd en flink verdiend. Alles beviel de man in zijn relatie met Dasja, behalve haar uiterlijk.
Door de voortdurende stroom werk en de constante stress raakte Dasja verslaafd aan zoetigheid. Ze begon snel aan te komen.
— Waar moet ik nou mee die zeug heen? Het is me gênant om met haar de deur uit te gaan. Ze was al stevig vóór de bruiloft, en nu is ze zo opgezwollen dat het bijna misselijk maakt. — klaagde Ilja tegen een vriend in de kroeg.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
